حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۱۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ز بی برگی، ره الفت دلم بر دوستان بندد</p></div>
<div class="m2"><p>چمن پیرا، ره گلزار را فصل خزان بندد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>سخن بیگانه باشد، بزم الفت آشنایان را</p></div>
<div class="m2"><p>به هم چسبید چون لب، راه گفتار زبان بندد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۲۸

ز بی برگی ره الفت دلم بر دوستان بندد
چمن پیرا ره گلزار را فصل خزان بندد
سخن بیگانه باشد بزم الفت آشنایان را
به هم چسبید چون لب راه گفتار زبان بندد

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به تنهایی و سختی‌های عشق می‌پردازد. او می‌گوید که بی‌برگی دلش را بر دوستان می‌بندد و اشاره می‌کند که مانند فصل خزان، همه چیز به هم ریخته و روابط رنجور شده‌اند. همچنین، صحبت کردن در جمع دوستان به دوستی‌ها آسیب می‌زند و باعث می‌شود که گفت‌وگوها بی‌محتوا و بی‌معنا شوند. در نهایت، احساس می‌شود که ارتباطات انسانی در شرایط دشواری قرار دارد.

شمارهٔ ۱۲۶

شمارهٔ ۱۲۷

هوش مصنوعی: به خاطر ناراحتی و بی‌برگی‌ام، دل من نمی‌تواند با دوستان ارتباط برقرار کند، مثل اینکه چمن در فصل خزان، راه گلزارها را مسدود می‌کند.

ز بی برگی، ره الفت دلم بر دوستان بندد

چمن پیرا، ره گلزار را فصل خزان بندد

هوش مصنوعی: اگر صحبت‌ها از زبان بیگانگان باشد، مثل این است که جشن‌های دوستان و آشناها را که به هم نزدیک هستند، از هم جدا کند؛ زیرا کلام بیگانه می‌تواند به راحتی ارتباطات نزدیک را قطع کند.

سخن بیگانه باشد، بزم الفت آشنایان را

به هم چسبید چون لب، راه گفتار زبان بندد

شمارهٔ ۱۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده