حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۱۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>روشن از حیرت دل شد که دلارایی هست</p></div>
<div class="m2"><p>در بر این آینه را، آینه سیمایی هست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>پای آوارگیم، رهبر دامن نشود</p></div>
<div class="m2"><p>گر بجز کوی تو، پنداشته ام، جایی هست</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>وسعت آباد دل، افتاده حزین در پیشت</p></div>
<div class="m2"><p>برو از خویش که خوش دامن صحرایی هست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱۵

روشن از حیرت دل شد که دلارایی هست
در بر این آینه را آینه سیمایی هست
پای آوارگیم رهبر دامن نشود
گر بجز کوی تو پنداشته ام جایی هست
وسعت آباد دل افتاده حزین در پیشت
برو از خویش که خوش دامن صحرایی هست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از حیرت و شگفتی خود دربارهٔ زیبایی و دلربایی معشوقه‌اش سخن می‌گوید. او به این نکته اشاره می‌کند که دلش پر از عشق و احساسات شده و در نظرش همه‌جا زیباست. همچنین بیان می‌کند که اگرچه در جستجوی راهی برای پرهیز از عشق است، اما هیچ مکانی جز عشق معشوق برای او وجود ندارد. شاعر همچنین به وسعت و زیبایی دل معشوقه اشاره می‌کند و از او می‌خواهد که خود را از آن دنیای محدود جدا کند و به دنیای بزرگتری برود که در آن خوشی و سرسبزی وجود دارد.

شمارهٔ ۱۱۳

شمارهٔ ۱۱۴

هوش مصنوعی: دل از شگفتی روشن شد که در پیش این آینه، زیبایی وجود دارد و این آینه نیز چهره‌ای دارد.

روشن از حیرت دل شد که دلارایی هست

در بر این آینه را، آینه سیمایی هست

هوش مصنوعی: من در مسیر زندگی‌ام، اگر به جز کوی تو، جایی دیگر وجود داشته باشد، فکر می‌کنم که به ناکجاآبادی دچار شده‌ام و هیچ نجاتی نمی‌یابم.

پای آوارگیم، رهبر دامن نشود

گر بجز کوی تو، پنداشته ام، جایی هست

هوش مصنوعی: آرامش و آبادانی دل من در حال حاضر به شدت تحت تأثیر ناراحتی قرار گرفته است. از خودت دور شو و برو، چون در دامن طبیعت، زیبایی و آرامش بیشتری وجود دارد.

وسعت آباد دل، افتاده حزین در پیشت

برو از خویش که خوش دامن صحرایی هست

شمارهٔ ۱۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده