حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۱۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دیوانه، عاقلانه به هامون گریخته ست</p></div>
<div class="m2"><p>یعنی ز بیم خلق، به گردون گریخته ست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>صیدی که بوی خون شنود، رام کی شود؟</p></div>
<div class="m2"><p>خوبم ز دام دیدهٔ پرخون گریخته ست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱۳

دیوانه عاقلانه به هامون گریخته ست
یعنی ز بیم خلق به گردون گریخته ست
صیدی که بوی خون شنود رام کی شود
خوبم ز دام دیده پرخون گریخته ست

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به تصویر شخصی می‌پردازد که از جامعه و مردم فرار کرده و به جایی به نام هامون پناه برده است. او به دلیل ترس از قضاوت و ناملایمات دیگران، به این فرار اقدام کرده است. همچنین، اشاره‌ای به شکارچی دارد که وقتی بوی خون را حس می‌کند، دیگر نمی‌تواند آرامش خود را حفظ کند، و این نشان‌دهنده احساساتی عمیق و پرخاشگرانه است. در نهایت شاعر می‌گوید که این شخص به دلیل درد و رنجی که از دیدن واقعیت‌ها دارد، فرار کرده است.

شمارهٔ ۱۱۱

شمارهٔ ۱۱۲

هوش مصنوعی: دیوانه به طور حساب شده به دشت هامون پناه برده، یعنی از ترس مردم به آسمان و فضا فرار کرده است.

دیوانه، عاقلانه به هامون گریخته ست

یعنی ز بیم خلق، به گردون گریخته ست

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که بوی خون را حس کند، هرگز آرام نخواهد شد. من هم از دام چشمان پر از درد و حسرت فرار کرده‌ام.

صیدی که بوی خون شنود، رام کی شود؟

خوبم ز دام دیدهٔ پرخون گریخته ست

شمارهٔ ۱۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده