حزین لاهیجی » غزلیات ناتمام » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بر رخ چه درگشاید، بیگانهٔ وفا را</p></div>
<div class="m2"><p>چشمی که می نبیند دیدار آشنا را؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نخل فسرده ی ما، نه سایه نه ثمر داشت</p></div>
<div class="m2"><p>ما شاخ خشک بیدیم، معذور دار ما را</p></div></div>

دیوان حزین لاهیجی به تصحیح ذبیح الله صاحبکار - محمد علی بن ابی طالب حزین لاهیجی - تصویر ۵۶۱

شمارهٔ ۲

بر رخ چه درگشاید بیگانه وفا را
چشمی که می نبیند دیدار آشنا را
نخل فسرده ی ما نه سایه نه ثمر داشت
ما شاخ خشک بیدیم معذور دار ما را

هوش مصنوعی: این شعر به ناامیدی و دوری از وفا اشاره دارد. شاعر از بیگانگی و نداشتن ارتباط با آشنایان صحبت می‌کند و به بی ثمر بودن و نازایی درختان خود، نمادی از احساسات و وضعیت خود، اشاره می‌کند. او خود را به یک شاخه خشک شبیه می‌داند که از دیگران می‌خواهد که او را ببخشند.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: چطور می‌توانی به کسی وفادار باشی که چشمش به روی آشنایی که می‌شناسد بسته است؟

بر رخ چه درگشاید، بیگانهٔ وفا را

چشمی که می نبیند دیدار آشنا را؟

هوش مصنوعی: درخت نخل پژمرده ما نه سایه‌ای دارد و نه میوه‌ای می‌دهد. ما هم مانند شاخ‌های خشک درخت بید هستیم، لطفاً ما را ببخشید.

نخل فسرده ی ما، نه سایه نه ثمر داشت

ما شاخ خشک بیدیم، معذور دار ما را

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده