هوش مصنوعی: دل دریا مانند گنجی است که به ابرهای اشک، ثروت و زیبایی بخشیده است و دیگر هیچ حسرت و اندوهی از مهمانان مهربان در خاطرش باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: کجاست نسیم آشنا که من از پرده گل بیرون بیایم؟ من همچنان در آغوش چاک گریبان مانند غنچه باقی مانده‌ام.

هوش مصنوعی: در دل عشق، چنان پرورش یافته‌ام که آهی که از سینه می‌کشم، فریادی است که جانم را به آتش می‌کشد. این درد و شوق، بیابان را پر از هیجان و شور می‌کند.

هوش مصنوعی: به دلیلی که وعدهٔ پیوستن به محبوب می‌تواند ناتمام بماند، نباید به سرمایهٔ عشق و اشتیاق خود آسیب برسانیم، چرا که دل پر از حسرتی که در پی آن است، زیاد می‌شود.

هوش مصنوعی: تو به زیبایی خود می‌بالید که چشمانت از دیدن آن ساغر (جام) خوشحال و سرمست شده است. حالا در آغوش کسی، مژگان تو به خواب عمیق می‌رود و حس خستگی و خواب‌آلودگی را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: از شادی زبانم به شکایت می‌افتد، حتی اگر بخندم و زخم‌هایم را پنهان کنم، نمک‌دان را می‌شکنند و تلخی‌اش به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: حزین از دوستان بی‌ادبش تنها سر زلف آن معشوق است که از حال پریشان او خبر دارد.

هوش مصنوعی: حزین از دوستان نزدیک بی‌ادب خود می‌گوید که جز سر زلف محبوبش، چه کسی حال پریشان او را می‌داند و به او توجهی می‌کند؟