هوش مصنوعی: لبت با پیراهن تنگ غنچه، خواب را به دشواری می‌کشاند و خط تو در دل بهار، همچون خون جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: من از نگاه جذاب و فریبنده‌ای که همانند نرگس زیباست دچار حیرت و شگفتی شده‌ام، آنقدر که این نگاه می‌تواند تمام جهان را تحت تاثیر قرار دهد و زیبایی‌های بی‌نظیری به وجود آورد.

هوش مصنوعی: زمانی که رودخانه به خاطر دست تو به حرکت درمی‌آید، از شوق و زیبایی تو، آن را که بی‌تابی می‌کند، کنترل کن.

هوش مصنوعی: در خم زلف تو، نقشه‌های من از هم گسسته شده است. آیا کشش دل مرا به تو خواهد رساند یا اینکه مرا دچار مشکلاتی خواهد کرد؟

هوش مصنوعی: گیاه خشک چه چیزی از فصل بهار و پاییز می‌داند؟ حالا که من در اندوه و افسردگی هستم، دنیا چه بر سر من می‌آورد؟

هوش مصنوعی: هنوز هم آرزوهای من محدود هستند، حتی اگر او چهره‌ای زیبا داشته باشد، این موضوع از درد و رنجی که کشیده‌ام کم نمی‌کند.

هوش مصنوعی: درختی که در آن خارهای گل وجود دارد، خانه من شده و زمانه با دل ناامید من، چه کار می‌تواند بکند؟

هوش مصنوعی: تازه‌های زخم چنگال بلبل در فصل خزان، با یادآوری چمن، او را به جایی می‌برد که با حسی عمیق و دردناک، به فضای سرسبز و زیبای آن دل‌خوشی می‌آورد.

هوش مصنوعی: آسمان با تمام زیبایی‌هایش، از تیرهای پرحسرت آن کودک بی‌سوار، دوری می‌کند.