هوش مصنوعی: چشم‌هایش مانند گل نرگس، بی‌اختیار و گیج‌کننده هستند و زمزمه‌های عاشقانه‌اش حالتی شبیه به مستی دارند. ناز و زیبایی او به قدری دلنشین است که آدم را به خواب می‌برد و در خواب‌های دل‌انگیز غرق می‌کند.

هوش مصنوعی: ای خدای من، کدام چشمه است که مثل نوشی روح‌بخش می‌ماند، همان‌طور که تیغ ناز او به قلبم زخم می‌زند؟ این زخم مانند باندی با شهد ناب آلوده شده است.

هوش مصنوعی: در دل من به قدری غم و درد وجود دارد که همچون طوفانی می‌بارد. نفس‌های من شبیه سیلی است که بی‌وقفه و سرشار از التهاب و آشفتگی است.

هوش مصنوعی: دل از شوق و سرگرمی‌های او می‌تپد و نگاهش مانند تیغی است که به زخم‌زنی تند و پرعاطفه اشاره دارد.

هوش مصنوعی: در حالتی هستم که لب‌هایم از کمبود شراب خشک شده و زبانم از شرم نمی‌تواند چیزی بگوید. چشمانم نیز مانند پرده‌ای کثیف، مانع دیدن می‌شود.

هوش مصنوعی: در دنیای ما، کار نیازمندان از سوی نسل بشر به راحتی حل نمی‌شود، زیرا کمک این انسان‌های پست و بی‌ملاحظه مانند پای شخص خواب‌آلود است که نمی‌تواند به درستی حرکت کند و به کسی یاری برساند.

هوش مصنوعی: از ترس خود، اشک‌های غم را در دل فرو بردم، دل من مانند کبابی شده است که روی آتش و در حال سوختن است.

هوش مصنوعی: زیبایی حسن شما، تحمل من را کم می‌کند و چهره‌ات همچون ماهی است که در شب‌های ابری، با ابرها آمیخته شده است.

هوش مصنوعی: حزین امروز، ای چشمی که از درد عزیزت روشن شده‌ای، به خاطر خاطره آن خال که بر پیشانی‌ات مانند عطر گلاب و مشک جذاب است.