هوش مصنوعی: چگونه می‌توان امیدی در دل من باقی بماند در حالی که آتش عشق، جان و دل عاشقان را به تپش درآورده است؟

هوش مصنوعی: من به خاطر کوتاه‌نگری‌ام، خودم را با مشکلاتم مقایسه می‌کنم و این در حالی است که مشکلاتی که دارم را به زیبایی و پیچیدگی دنیای گذشتگان نمی‌توان سنجید.

هوش مصنوعی: رفتن آدمی بدون قسم و وعده‌ها از زندگی‌ام، مانند این است که از یک میخانه خالی دوباره افرادی هوشیار و آگاه را به آن برگردانند.

هوش مصنوعی: گل زیبا و سرسبز بدون عطر و بوی دلپذیر او هرگز نمی‌تواند در جایی شکوفا شود. بهار به یاد جمشید است و متعلق به کسانی است که جام می‌نوشند.

هوش مصنوعی: در سرای نیستان، ناله‌های من به گوش می‌رسد و هر استخوان من در آن سرزمین، مانند شیرانی است که چون مورها به زندگی خود ادامه می‌دهند، نی سواران را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: عشق به عاشقان قدرتی بخشیده است که از ترس پلنگ، آهو به آرامش و سکوت باز می‌گردد. این عشق حتی می‌تواند درد و غم داغداران را تبدیل به جایی امن کند.

هوش مصنوعی: دل من به عشق تو مانند زمین پرگُل شده است و دیگر نمی‌خواهد که در این سرزمین، جز باران عشق و محبت تو ببارد.

هوش مصنوعی: تا کی باید دلق و لباس ما، که نشانهٔ خود را دارد، پاره و رنگ و رو رفته باشد؟ بهتر است که جامهٔ پرهیزگاران را نیز به می و شور و حال آغشته کرد.

هوش مصنوعی: حزین، وقتی با قلم مشکی می‌نویسم، هنوز جوهرش روی کاغذ است و در دستانم مانده، شبیه به چهره‌ی جوان و زیبا که تازه نوشته شده است.