هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به کمبود زیبایی و نشاط در زندگی خود اشاره می‌کند. او در حالی که در یک فضای محدود و غمگین قرار دارد، آرزو می‌کند که بتواند دنیای دلنشین و سرسبز خود را بسازد و احساسات عمیق و دردهای درونش را به تصویر بکشد. به‌عبارتی، او می‌خواهد دنیای زیبا و پر از احساساتش را، حتی در شرایط سخت و محصور، در وجود خود زنده نگه دارد.

هوش مصنوعی: اگر پیک خبری از لب محبوب شنیده‌ای، از او درخواستی کن که اجازه برگشت بدهد، چرا که جان من به لب رسیده است.

هوش مصنوعی: به رقیب گفتم که به چهره‌ام نگاه نکند. معشوقه‌ام به من پاسخ داد که بهتر است به حرف‌های شنیده‌اش توجه کند.

هوش مصنوعی: درد جنون را تحمل نمی‌کند، چون آقایی که با ناز و احترام مرا بزرگ کرده، به من که بنده‌ی ثروتمند او هستم، توجه ویژه‌ای دارد.

هوش مصنوعی: خضر خوش‌چهره ما، کجا باید به سراغ دوست رفت؟ سفر ما طولانی شده است و رنگ چهره‌ام به خاطر این انتظار بی‌پایان یکنواخت و پریده شده است.

هوش مصنوعی: دو طرف هلالی که به وجود آمده، نشان از قوس ابروان توست، و قامت خمیده‌ات به خوبی گواهی می‌دهد بر بار سنگین درد و رنجی که تحمل کرده‌ای.

هوش مصنوعی: با الهام از کلمات مولوی و تاثیر او، زندگی من مانند بهاری تازه شکوفا شده است. بنابراین، لطفاً این شادی و روشنایی را کمتر نشان نده و بگذار تا زیبایی‌اش نمایان شود.