هوش مصنوعی: نور چهره تو آن‌قدر تابناک است که هیچ‌کس نمی‌تواند آن را بپوشاند، زیرا نور حقیقت تو در تمام عالم می‌درخشد و مانند خورشید در اوج آسمان نمایان است.

هوش مصنوعی: ای تو و آنکه از من بهتر است، بندهٔ فرمان تو هستم. حالا اگر دل و ایمان را رها کنم، آیا من حتی در این صورت هم مختار هستم؟

هوش مصنوعی: اگر در این دنیا دشمنانی وجود داشته باشند، با پناهگاهی مثل تو، چه جای نگرانی است؟ با وجود قدرتی که در دست دارم، هیچ چیز نمی‌تواند به من آسیب بزند.

هوش مصنوعی: محبت و لطف تو هیچ گاه از من دور نیست، پس چرا باید واسطه‌ای برای شفاعت بیاورم؟ در مقامی که به تو پناه آورده‌ام، تجلیل و بزرگی توست که مرا حمایت می‌کند.

هوش مصنوعی: لاله، گل زیبای توست و سینه من با عشق و حرارت به تو روشن است. دیدن تو برای من همچون دیدن ستاره‌هاست.

هوش مصنوعی: اگر عاقل هستی، باده بنوش و توبه کن از دیدن دنیا از زاویه‌ای تنگ و هوس‌های ناپسند.

هوش مصنوعی: ما به دستورات تو گوش می‌دهیم و مرد زبان‌دار نیستیم. اگر از ما اطاعت نکنی، دیگر برای ما انتخابی باقی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: حادثه‌ها و رویدادها باعث می‌شوند که درد و رنج بیشتری به کسانی که در گوشه‌گیری هستند وارد شود، مانند موجی که به کنار دریا می‌زند و آسیب بیشتری می‌زند.

هوش مصنوعی: واقعا چرخ زمان بی‌وقفه در حال چرخش است و هیچ فرصتی برای درنگ ندارد. هر لحظه از شب و روز مانند شرابی است که در جامی ریخته می‌شود.

هوش مصنوعی: عذاب و تلاش بی‌ثمر و بی‌فایده‌ای را تجربه می‌کنم. افسوس که در چالش‌های زندگی، جز فشار و مشکلاتی که همچون باد هستند، چیزی مشاهده نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: یکی از شرایط زندگی این است که گاهی اوقات به خاطر لحظه‌ای خوشی، ناگهان با اندوهی مواجه می‌شویم. وجود انسان در این دنیا، پراکنده و ناپایدار است و شادی‌ها ممکن است به سادگی از بین بروند و نتوان به آنها اعتماد کرد.

هوش مصنوعی: همانطور که به آرامی به زندگی نگاه می‌کنید، خنده‌ای شاداب و زیبا را در گل‌ها مشاهده کنید و همزمان اشک‌های بهاری ابرها را نیز ببینید.

هوش مصنوعی: آه، چه کسی می‌تواند با این احساسات گرم و پرشور کنار بیاید؟ چهره روز مانند آتش می‌درخشد و موهای شب مانند تابش ستاره‌ها می‌درخشد.

هوش مصنوعی: در این روزگار، زیبایی‌ها و خوشی‌ها به اندازه‌ای برایم کم‌ارزش شده‌اند که حتی زیبایی‌های بهشتی مثل گل و خوشبویی هم در مقابل سختی‌ها و مشکلات زندگی به چشم نمی‌آیند و حس می‌کنم که همه چیز تلخ و ناچیز است.

هوش مصنوعی: از آسمان، قامت انسان‌ها به گونه‌ای خم شده است که خود را زیر پای دیگران احساس می‌کنند. کار دنیا به هم ریخته و هنر به عیب و ننگ تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: روزی روزگاری، قدرت و توانایی زمانه مانند طناب منعطفی شد و در دستان قوی و سرسختی به نام چیرگان، به شکل کمان درآمد. در این میان، بازوی کسی که به مانند خنجری پیکار می‌کند، به تنگی درآمد.

هوش مصنوعی: تحمل ما دیگر به پایان رسیده است، و از آنجایی که علم با پرده‌برداری از حقایق، جهل را کنار می‌زند، نمی‌توانیم به سادگی از آن چشم‌پوشی کنیم.

هوش مصنوعی: بار ناپاکی‌ها و نیرنگ‌ها بر دوش جوانمردان سنگینی می‌کند، همان‌طور که برگی از درخت در فصل خزان می‌افتد و چنگی از گوهر بر زمین می‌افتد.

هوش مصنوعی: وقتی بار خران به دوش غزال حرم می‌افتد، چه جای شگفتی است؟ و وقتی که شیر جنگل ناز و غرور خود را برای سگی که فقط به دنبال استخوان است، به نمایش می‌گذارد، چه چیزی عجیبی وجود دارد؟

هوش مصنوعی: هر جا که نگاهی بندازید، افرادی غافل و نادانی پیدا می‌شوند که در مقام خودشان به شدت متکبر و خودخواه‌اند، در حالی که در حقیقت از فهم و درک بالایی برخوردار نیستند. این افراد فقط به ظواهر تکیه می‌کنند و هیچ شناختی از مهارت‌ها و ظرفیت‌های واقعی خود ندارند.

هوش مصنوعی: نوشته‌ای که از دل می‌آید، بهتر است که به موضوعاتی بپردازد که در آن‌ها گفتگوهای شیرین و خوشایند وجود دارد، نه موارد تلخ و ناخوشایند.

هوش مصنوعی: شور و زیبایی باغ به خاطر آواز غمگین توست، ای بلبل، چون تو در بین هزاران، یگانه و بی‌نظیری.

هوش مصنوعی: وقتی که در امتحان به دردسر می‌افتی و با چشمان اشک‌آلود قلمت را بر روی دستانت می‌کشی، گویی صفحه‌ای را در کنارت می‌نویسی.

هوش مصنوعی: خلاقیّت و استعداد در هنر، به مانند جواهرات باارزشی است که از معادن به دست می‌آید. هنرمند با ذوق و قریحه‌اش، نکات زیبا و تازه‌ای را خلق می‌کند که در دامن آثارش، جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: روز قیامت از دل‌های سوخته و رنج‌دیده، ندا و صدایی گرم و دل‌نشین به گوش می‌رسد که برایم دلپذیرتر از هر چیزی است.