هوش مصنوعی: ای زمان، آیا نمی‌توانی به اندازه کافی سرد و آسوده باشی تا لرزش‌ها و تنش‌های بدنم را برطرف کنی؟ آیا تو نمی‌توانی برای انسان‌های بزرگ و ارجمند، اشک‌هایی را که در دل دارند، تسکین دهی؟

هوش مصنوعی: من به مراحل بلند و ارزشمند علم و عظمت رسیدم، اما آرزو می‌کنم که جای دیگر بودم و از آن بلندی پایین‌تر بودم.

هوش مصنوعی: مرا نوشیدنی با کاسی از سم می‌دهد، که دستی از فراخی دارد و مشکلات را با به‌دست آوردن فضیلت‌ها مقابله می‌کنم.

هوش مصنوعی: در ظلمات و تاریکی زندگی به سر می‌برم و از تو دوری می‌کنم، زیرا در کنار نبودن هم‌ترازان و دوستان واقعی‌ام، احساس تنهایی و غم می‌کنم.

هوش مصنوعی: سختی‌های زندان و دلشکستگی عشق، برای من کافی است که صدای نالیدن بلبل‌ها را بشنوم.

هوش مصنوعی: زمان مرا دور می‌کند از خواب و آرامش، و رویدادها به شدت مرا درگیر می‌کنند.