هاتف اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از جور بتی ز عمر خود سیر شدم</p></div>
<div class="m2"><p>وز بیدادش ز عمر دلگیر شدم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از تازه جوانی که به پیری برسد</p></div>
<div class="m2"><p>ناکرده جوانی به جهان پیر شدم</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۲۵

از جور بتی ز عمر خود سیر شدم
وز بیدادش ز عمر دلگیر شدم
از تازه جوانی که به پیری برسد
ناکرده جوانی به جهان پیر شدم

هوش مصنوعی: شاعر در این اشعار از خستگی و دل‌سردی خود از زندگی و بیدادهای زمانه صحبت می‌کند. او می‌گوید که با وجود جوانی، احساس پیری و زوال کرده و به نوعی از زندگی خود ناامید شده است.

رباعی شمارهٔ ۲۳

رباعی شمارهٔ ۲۴

هوش مصنوعی: از ظلم و ستم یک معشوق، از زندگی خسته و ناراحت شده‌ام و از بی‌عدالتی او، دلم پر از غصه و ناراحتی است.

از جور بتی ز عمر خود سیر شدم

وز بیدادش ز عمر دلگیر شدم

هوش مصنوعی: من در سن جوانی به پیری رسیده‌ام، بدون اینکه از لذت‌های جوانی استفاده کنم و به این دنیای بزرگ قدم بگذارم.

از تازه جوانی که به پیری برسد

ناکرده جوانی به جهان پیر شدم

رباعی شمارهٔ ۲۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده