سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از دل همه آسایش جان رفت ز دست</p></div>
<div class="m2"><p>وز دل تن بیچاره بدین روز نشست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در جمله هر مراد و مقصود که هست</p></div>
<div class="m2"><p>نومید شدم زین دل امید پرست</p></div></div>

شمارهٔ ۱۷

از دل همه آسایش جان رفت ز دست
وز دل تن بیچاره بدین روز نشست
در جمله هر مراد و مقصود که هست
نومید شدم زین دل امید پرست

هوش مصنوعی: این شعر بیان‌کننده‌ی احساس ناامیدی و یأس شاعر است. او از دست دادن آسایش و آرامش را مطرح می‌کند و به حال تن ضعیف خود اشاره می‌کند که به بدترین حالت رسیده است. در نهایت، شاعر از ناامیدی نسبت به تمام آرزوها و اهداف خود سخن می‌گوید و از دل امید خود فاصله گرفته است.

شمارهٔ ۱۵

شمارهٔ ۱۶

هوش مصنوعی: از دل همه آرامش و راحتی از بین رفت و جان بیچاره در این روز به این وضعیت گرفتار شد.

از دل همه آسایش جان رفت ز دست

وز دل تن بیچاره بدین روز نشست

هوش مصنوعی: در هر سخن و هدفی که همیشه داشته‌ام، از این دل که همیشه امیدوار بوده، ناامید شدم.

در جمله هر مراد و مقصود که هست

نومید شدم زین دل امید پرست

شمارهٔ ۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده