سید حسن غزنوی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای تخت را خجسته تر از تاج گاه را</p></div>
<div class="m2"><p>وی ملک را فریضه تر از نور ماه را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای نقش بند دولت بند قبای تو</p></div>
<div class="m2"><p>فر همای داد به سربر کلاه را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>روزی که بر نشینی تاج سفیده دم</p></div>
<div class="m2"><p>گیرد پناه سایه چتر سیاه را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>تخت تو چرخ باد که تاجی سپهر را</p></div>
<div class="m2"><p>روی تو لعل باد که پشتی سپاه را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>سوسن گواه دولت تست و خوش اینکه چرخ</p></div>
<div class="m2"><p>وه نی کره زرین بار و گواه را؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>تا روز حشر جز تو که هستی فرشته ای</p></div>
<div class="m2"><p>مردم مباد دیده این بارگاه را</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>یارب پناه دولت و دینش تو کرده ای</p></div>
<div class="m2"><p>اندر پناه خویش بدار این پناه را</p></div></div>
<div class="b" id="bn8"><div class="m1"><p>چندانکه ممکن است نگهدار و عمر ده</p></div>
<div class="m2"><p>سلطان یمین دولت بهرام شاه را</p></div></div>

دیوان سید حسن غزنوی به اهتمام سید محمدتقی مدرس رضوی، اساطیر ۱۳۶۲ - سید حسن غزنوی (اشرف) - تصویر ۲۷۰

شمارهٔ ۲

ای تخت را خجسته تر از تاج گاه را
وی ملک را فریضه تر از نور ماه را
ای نقش بند دولت بند قبای تو
فر همای داد به سربر کلاه را
روزی که بر نشینی تاج سفیده دم
گیرد پناه سایه چتر سیاه را
تخت تو چرخ باد که تاجی سپهر را
روی تو لعل باد که پشتی سپاه را
سوسن گواه دولت تست و خوش اینکه چرخ
وه نی کره زرین بار و گواه را
تا روز حشر جز تو که هستی فرشته ای
مردم مباد دیده این بارگاه را
یارب پناه دولت و دینش تو کرده ای
اندر پناه خویش بدار این پناه را
چندانکه ممکن است نگهدار و عمر ده
سلطان یمین دولت بهرام شاه را

شمارهٔ ۱

ای تخت را خجسته تر از تاج گاه را

وی ملک را فریضه تر از نور ماه را

ای نقش بند دولت بند قبای تو

فر همای داد به سربر کلاه را

روزی که بر نشینی تاج سفیده دم

گیرد پناه سایه چتر سیاه را

تخت تو چرخ باد که تاجی سپهر را

روی تو لعل باد که پشتی سپاه را

سوسن گواه دولت تست و خوش اینکه چرخ

وه نی کره زرین بار و گواه را؟

تا روز حشر جز تو که هستی فرشته ای

مردم مباد دیده این بارگاه را

یارب پناه دولت و دینش تو کرده ای

اندر پناه خویش بدار این پناه را

چندانکه ممکن است نگهدار و عمر ده

سلطان یمین دولت بهرام شاه را

شمارهٔ ۱

اطلاعات