مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا دست قضا بر سر من آتش بیخت</p></div>
<div class="m2"><p>آب مژه از دیده من سیل انگیخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خواهم که شود ریخته در خاک تنم</p></div>
<div class="m2"><p>کآن تازه گل از باد اجل زود بریخت</p></div></div>

شمارهٔ ۵۵

تا دست قضا بر سر من آتش بیخت
آب مژه از دیده من سیل انگیخت
خواهم که شود ریخته در خاک تنم
کآن تازه گل از باد اجل زود بریخت

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از تجربه درد و غم خود سخن می‌گوید. او اشاره می‌کند که تقدیر (قدر) ناگهانی بر سرش آتش می‌ریزد و این درد باعث می‌شود که اشک‌ها مانند سیل از چشمانش بریزند. او آرزو دارد که جسمش به خاک سپرده شود، زیرا مانند گلی که به زودی از باد می‌چکد، از زندگی زودگذر و فانی می‌گوید. در واقع، به محدودیت‌های زندگی و صدماتی که بر او رفته، اشاره دارد.

شمارهٔ ۵۳

شمارهٔ ۵۴

هوش مصنوعی: زمانی که سرنوشت سختی بر سرم نازل کرد، اشک‌های من مانند سیل جاری شد.

تا دست قضا بر سر من آتش بیخت

آب مژه از دیده من سیل انگیخت

هوش مصنوعی: می‌خواهم وقتی که از دنیا می‌روم، بدنم به خاک تبدیل شود و این گل زیبا از باد ناگهانی مرگ، زود پژمرده شود.

خواهم که شود ریخته در خاک تنم

کآن تازه گل از باد اجل زود بریخت

شمارهٔ ۵۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده