مجد همگر » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر مه ز درت کلاف زرین اندوخت</p></div>
<div class="m2"><p>ور چرخ قبای کحلی از جود تو دوخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ور آتش تیغت دو جهان درهم سوخت</p></div>
<div class="m2"><p>آئین بزرگیت بباید آموخت</p></div></div>

شمارهٔ ۵۳

گر مه ز درت کلاف زرین اندوخت
ور چرخ قبای کحلی از جود تو دوخت
ور آتش تیغت دو جهان درهم سوخت
آیین بزرگیت بباید آموخت

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف زیبایی و عظمت شخصی پرداخته است که اگر ماه از در او زره‌ای از زرین بیفشاند، یا اگر آسمان، ردای کبودی از بخشش او بدوزد، و یا آتش تیغ او دو جهان را بسوزاند، در نهایت می‌گوید باید آداب و بزرگی او را آموخت. به طور کلی، سخن از وجوه بزرگ انسانی و قدرت‌های اوست که نیاز به یادگیری دارد.

شمارهٔ ۵۱

شمارهٔ ۵۲

هوش مصنوعی: اگر ماه از درگاه تو تکه‌های زرین گردآوری کند و اگر آسمان لباس تیره و زیبایی از بخشش تو بدوزد.

گر مه ز درت کلاف زرین اندوخت

ور چرخ قبای کحلی از جود تو دوخت

هوش مصنوعی: اگر تیغ تو بتواند دو جهان را بسوزاند، باید یاد بگیری که چگونه با بزرگواری و احترام با دیگران رفتار کنی.

ور آتش تیغت دو جهان درهم سوخت

آئین بزرگیت بباید آموخت

شمارهٔ ۵۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده