هوش مصنوعی: ای باد، یاد و خاطره باغ و گلزار بغداد را زنده کن تا از این یاد، دل من هم شاد و شاداب شود.

هوش مصنوعی: در یک صبح زیبا و خوش یمن، سفری را آغاز کن و سپس دعا و نیکی را نثار کن و پیام من را به دیگران برسان.

هوش مصنوعی: با توجه به سخنان آن آقا و بزرگواری‌اش، من هم از بندگی او زندگی‌ام را می‌گذرانم و به او خدمت می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای نمونه بخشندگی تو، دلیل روزی و معیشت مردم هستی. ای بخشش تو، دارایی و نعمت من در این جهان همچون بارانی است که به آسمان می‌بارد.

هوش مصنوعی: ای کسی که تلاش و کوشش تو همچون تیر است که در هدف قرار می‌گیرد، بگو که ای روشنایی فکر و اندیشه‌ات همچون صبح، تاریکی‌های شب مرا از بین می‌برد.

هوش مصنوعی: ای کسی که از سفره نعمت سیر و خوشحالی، بگو که از آتش لطف و محبت تو، من پخته و آماده شدم، اما هنوز نیمه‌خام هستم.

هوش مصنوعی: ای عقل، بوی خوشی که از قلم تو به مشام می‌رسد، مانند بوی عطر و مشک برای من خوشایند است.

هوش مصنوعی: پایتخت از تو به امنیت و آرامش تبدیل شده است، شاید که از تو پاسخی برای سلام من پیدا کند.

هوش مصنوعی: اگر تو در جایگاه و مقام خود، نیکی و احترام را فراموش کنی و سلامی را نپذیری، مقام و مرتبه من هیچ ارزشی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: تو که دفتر و نوشته‌ی بخشش‌های خدا هستی، چرا نامم از دفتر بخشش‌های تو دیده نمی‌شود؟

هوش مصنوعی: این عبارت به این معناست که اگر قافیه‌ها در شعر به خوبی تنظیم نمی‌شوند، اشکالی ندارد، زیرا این مدح و ستایش از تو برای من کافی است.

هوش مصنوعی: ستایش تو زمانی به پایان می‌رسد که ذهن انسان، به ویژه دل اشتیاق‌مند من، هنوز ناتمام و سیراب نشده باشد.

هوش مصنوعی: نمی‌توانی حتی حق یک موی سرم را از تو بکنی، هرچند که تمام زبان‌ها درباره همه موی‌های بدن من سخن بگویند.

هوش مصنوعی: در روزی که باد، خاک بدنم را از هم می‌پاشد، آب مدح تو سعی دارد که از شعله‌های آتش دل من بگریزد.

هوش مصنوعی: در حق تو دعایی مطرح است و من از خدا درخواست می‌کنم که در بین جاه و مقام تو، دین و نیازم را در نظر بگیرد و طلب من را باقی بگذارد.