هوش مصنوعی: شایسته است که ادعای سروری بر جهان کنی، زیرا در دل من، تو برای همیشه سلطنت می‌کنی.

هوش مصنوعی: به خاطر تو، جهان را فدای تو می‌کنم. اکنون که نوبت توست، آغاز کن و به دل محبوب جلوه کن، چرا که تو صاحب اختیار جهان هستی.

هوش مصنوعی: اگر تو بر دوش خود چادر بگذاری، زیبایی‌ات به حدی خواهد بود که امروز دنیا زیرپاهای تو خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر پای تو به آسمان برسد، تعجبی ندارد که سوار کار آسمان نیز همپای تو باشد.

هوش مصنوعی: به زبان ساده می‌توان گفت: تو می‌توانی با دندان‌های خود، آن بافت نرم و خوشمزه‌ای را که به زبانش اعتنا می‌شود، به زیر دندان بیاوری.

هوش مصنوعی: به وضوح مشخص است که لب‌های تو طعمی شیرین و شبیه به عسل دارند، چون زخم نیش زنبور روی زبان تو وجود دارد.

هوش مصنوعی: ابروی زیبای تو مانند کمانی است و من نگرانم که چشمانت به مانند تیر، در دل من نشانه رفته باشند.

هوش مصنوعی: آیا امروز به خون من نیاز داری؟ وگرنه چرا این تیر را در کمان کشیده‌ای؟

هوش مصنوعی: من کسی هستم که به خاطر حسرت و اندوه، سرم را به زمین گذاشته‌ام، و تو کسی هستی که به خاطر تکبر و خودبزرگ‌بینی، سر را به آسمان بلند کرده‌ای.

هوش مصنوعی: ای محبوب، اگر می‌خواهی سر خود را تکان دهی، بگذار این سر ناتوان و رنجور من هم بی‌نوا بماند.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی زیبایی‌های باغ و گلستان را ببینی، باید به قدم‌هایت دقت کنی و به خودت نگاه کنی.

هوش مصنوعی: به مانند سرو، راست و زیبا مقابل چشمانم بایست و ببین که آیا تمایل داری لب به چشمه‌ای روان بزنید.