هوش مصنوعی: تصویر چهره‌ات ناگهان خواب را از چشمانم برد و بی‌درنگ احساسی از وصل تو مرا در خود غرق کرد.

هوش مصنوعی: ای محبوب، روی خود را از من بر نگردان و زلفت را پیچ و تاب نده، چون اشتیاق و زیبایی زلف تو، تاب و توان مرا به تنگ آورده است.

هوش مصنوعی: اگر به من نعمت‌های بهشتی عطا کند، پس چرا باید همیشه عذاب دوزخ را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: لبان تو همچون چشمه‌ای زنده و خرم هستند، اما چه اندازه می‌خواهی به وعده‌ها و قول‌های خود ادامه دهی؟ این وعده‌های شیرین و عشوه‌های دلربا تنها برای من به مانند سرابی می‌مانند.

هوش مصنوعی: در روز، یاد چهره تو آرامش بخش دل من است و شب‌های طولانی، مانند ماهی که می‌تابد، من را به یاد تو می‌اندازد.

هوش مصنوعی: شراب عشق تو باعث سرخی من شده و خمار چشمان تو باعث ویرانی من می‌گردد.

هوش مصنوعی: اگر تو در زیر آفتاب برهنه بایستی، هیچ‌کس نمی‌تواند سایه من را بر زمین ببیند، زیرا من به خاطر ضعف و ناتوانی‌ام، سایه‌ای ندارم تا دیده شود.

هوش مصنوعی: من به این حالت هستم که در اشک‌های خود غرق شده‌ام، اگر بخواهی مرا پیدا کنی، باید در آب جستجو کنی.

هوش مصنوعی: وقتی بیدار شوی و از خوابی که داشتی خارج شوی، نگذار غفلت مانع از این شود که در روزگار به خاطر من خواب‌ها را فراموش کنی.