صابر همدانی » گزیدهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>طفلی که هنوز باید او شیر خورد</p></div>
<div class="m2"><p>غازی نبود، که زخم شمشیر خورد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر کار ز دست اهل آن میآید</p></div>
<div class="m2"><p>هر مرغ نمی تواند انجیر خورد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱

طفلی که هنوز باید او شیر خورد
غازی نبود که زخم شمشیر خورد
هر کار ز دست اهل آن میآید
هر مرغ نمی تواند انجیر خورد

هوش مصنوعی: در این اشعار به محدودیت‌ها و واقعیت‌های زندگی اشاره می‌شود. اشاره به کودکی که هنوز به شیر نیاز دارد نشان‌دهنده وابستگی او به دیگران است. غاز زخمی نماد کسی است که هنوز نتوانسته به خودکفایی برسد. همچنین بیان می‌شود که هر فردی توانایی انجام همه کارها را ندارد و هر کسی نمی‌تواند به بالاترین چیزها دست یابد، مانند مرغی که نمی‌تواند انجیر بخورد. این شعر به نوعی به شرایط و توانایی‌های مختلف افراد تأکید می‌کند.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: کودکی که هنوز نیاز به شیر دارد، نباید به میدان جنگ برود و زخمی از شمشیر ببیند.

طفلی که هنوز باید او شیر خورد

غازی نبود، که زخم شمشیر خورد

هوش مصنوعی: هر کسی در حوزه تخصص خود می‌تواند کارهایی را انجام دهد، اما برای انجام برخی امور نیاز به مهارت و تخصص خاصی است و همه نمی‌توانند از عهده آن برآیند.

هر کار ز دست اهل آن میآید

هر مرغ نمی تواند انجیر خورد

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده