هوش مصنوعی: عصر پیری بهتر از دوران جوانی است، چرا که به زودی شراب درون جام کمتر صاف می‌ماند.

هوش مصنوعی: ای آنکه دست‌هایت چون گلبرگ‌های تازه رنگین است، ولی این رنگین شدن تو از خون درختان نیست، بلکه از خون دختر گلی است که به تو تعلق دارد.

هوش مصنوعی: از گدایان در میخانه کمک بخواه که شاید تختی شبیه تخت کاووس و تاجی مانند تاج افراسیاب به تو بدهند.

هوش مصنوعی: درخواست تو را ای زاهد، در چنین مکان‌های بزم و شادی می‌شنوم. اینجا جایی است که در آن، هر گوشه‌اش نشانه‌ای از شرابخواری و شادی است.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف زیبایی‌های ظاهری فردی می‌پردازد. در آن، لب‌ها به منقار کبک تشبیه شده و به رنگ قرمز و جذاب آن‌ها اشاره می‌شود. همچنین زلف‌ها به رنگ سیاه و زیبایی پر غراب تشبیه شده که نشان‌دهنده‌ی جذابیت و لطافت آن‌هاست. در واقع، این توصیفات به زیبایی و جذابیت ظاهری شخص اشاره دارند و حالتی هنری و شاعرانه دارند.

هوش مصنوعی: موهای مشکی خود را با رنگ‌های زیبا پوشانده‌ای، مانند اینکه دیده‌ایم ابرهای تیره چگونه مانع تابش آفتاب می‌شوند.

هوش مصنوعی: مدعی از دور، به طور ناحق و بی‌دلیل، خود را نشان می‌دهد. او وانمود می‌کند که آب جاری است، اما در واقع فقط منظره‌ای فریبنده و توهمی است که دیده‌ی نادرست آن را می‌بیند.

هوش مصنوعی: در طول روز و شب، خورشید و ماه به خاطر زیبایی چهره‌ات از شرم فرو می‌نشیند. این زیبایی به ارث رسیده است و به خوبی در تو نمایان است.

هوش مصنوعی: ای خورشید حقیقت، بر روی زمین قدم بزن؛ آسمان از حسد و غبطه می‌گوید: ای کاش من هم از خاک بودم.

هوش مصنوعی: در حالی که به نظر می‌رسد وجود داری، در واقع از وجود خالی هستی و این وضعیت بسیار شگفت‌انگیزی است.

هوش مصنوعی: نامه ای مانند صبح روشنی بخش، برای «حاجب» است. در شب، قلم مانند ستاره دنباله داری در آن می تازد.