گنجور » میرزا حبیب خراسانی » دیوان اشعار » بخش دو » غزلیات

شمارهٔ ۶۸

یک امشبی که توئی در برابرم سرمست

گمان مبر که خبر از وجود خویشم هست

نشسته ای تو، من و شمع ایستاده بپای

تو مست باده و من مست چشم باده پرست

قسم بجان تو کز جان و از جهان برخاست

هر آنکه یک نفس از روی عیش با تو نشست

نهاد دل بتو و از همه جهان برداشت

گشاد در بتو و بر رخ دو عالم بست

بخواب نیز نمی آید این خیال که تو

نشسته باشی و من ایستاده جام بدست

گذشت کار حبیب این زمان چه میخواهی

فتاد ماهی در آب و رفت تیر از شست

وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)

قالب شعری: غزل

منبع اولیه: ویکی‌درج

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

این شعر را چه کسی در کدام آهنگ خوانده است؟