هوش مصنوعی: برگ‌های زرد پاییزی نشان‌دهنده‌ی رنگ چهره‌ی من است و سرمای زمستان هم نتیجه‌ی سرما و冷ی وجود من است.

هوش مصنوعی: آسمان گاهی می‌خندد و گاهی می‌بارد، نشان‌دهنده احساسات من است؛ چرا که آن هم به نوعی همدردی می‌کند و در غم و شادی من شریک است.

هوش مصنوعی: برتر از بالاترین نقاط آسمان، هیچ چیز در این دنیای مادی نمی‌تواند باعث افتخار و موفقیت من شود. همت و تلاش من در این مرز و بوم به اندازه‌ای نیست که بتواند به آن آرزوها دست یابد.

هوش مصنوعی: من هیچ دشمنی جز خودم ندارم و تنها عامل تسلط بر من، نفس اماره‌ای است که همیشه با من است و مرا به سمت کارهای زشت می‌کشاند.

هوش مصنوعی: اگر از این سرزمین دور بشوم و به وطنم برگردم، تاج و گردن‌بند و نور ماه و خورشید همراه من خواهد بود.

هوش مصنوعی: کسی که از زمین به سمت آسمان قدم برمی‌دارد و به سوی بلندی‌ها می‌رود، آه و ناله‌اش مانند دلهره‌ی شبان است که در جستجوی من است.

هوش مصنوعی: ماه و خورشید مانند دو کعبه در آسمان در حال چرخش هستند و من در این میان، بازیگر نیرنگی هستم که در این بازی به نرد نقش می‌زنم.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی که جهان را زنده می‌کند، نشانه‌ای از نفس خوشبوی معلم من است.

هوش مصنوعی: سرگذشت جنگ بین اهریمن و جم، و نبرد بین ابلیس و آدم که شنیده‌ای، همگی داستان‌هایی هستند که من آنها را ساخته‌ام.

هوش مصنوعی: به خاکی که بر روی آن ایستاده‌ام، با بی‌احترامی نگاه نکن، زیرا آسمان هم گردی تیره از من دارد.

هوش مصنوعی: اگر بخواهیم به طور خلاصه بگوییم، هر چیزی که قلم قدرت خدا در مورد دو جهان نوشته، در حقیقت به نوعی به من و وجود من مرتبط است.

هوش مصنوعی: از زبان محبوب، سخنی شنیدم، وگرنه این ادعا که به من مربوط باشد، بیهوده است.