هوش مصنوعی: در محفل عشق، عیب و shame وجود ندارد و نام و مقام اهمیتی ندارد. در جشن جانفشانی، حتی سنگ هم وجود دارد، اما جامی برای نوشیدن نیست.

هوش مصنوعی: این شعر به نوعی به دنیا و زندگی اشاره دارد. می‌گوید که راهی که در پیش داریم، گاهی به سمت زندگی و گاهی به سمت نابودی می‌رود. اگر این مسیر خیلی طولانی باشد، در واقع فقط دو گام بیشتر نخواهد بود که اهمیت دارد. در واقع، این اشاره به محدودیت‌ها و واقعیت‌های زندگی دارد که باید آن‌ها را در نظر بگیریم.

هوش مصنوعی: تلاش کن تا از حالت وجود به حالت عدم برسید؛ زیرا آن سوی عدم، جایی برای جایگاه وجود نیست.

هوش مصنوعی: سوی دیگر زندگی، جایی وجود ندارد و این را خوب بفهم که امید و آرزوهای خام و ناپخته بی‌فایده‌اند.

هوش مصنوعی: جز خورشید و چیز دیگری وجود ندارد؛ هر آنچه که گفته شده، تنها غیر از نور و دام باقی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: گفت و گو نیاز به عمق و دقت دارد و ما در این مسیر بسیار عجله داریم، مانند اسبی که رام نمی‌شود و کنترلش سخت است.

هوش مصنوعی: من سخنان زیادی از محبوبم دارم، ولی صد افسوس که جایی برای بیان آنها نیست.

هوش مصنوعی: هر سخنی که دیگران می‌گویند، ناتمام و ناقص است و تنها کلام خداست که کامل و تمام است.