هوش مصنوعی: چشم‌های تو امشب به خاطر زیبایی‌ات مست و سرمست هستند و چشم من هم به خاطر تاثیری که حضورت بر من گذاشته و حالتی که چشمانت ایجاد کرده، خراب و پریشان است.

هوش مصنوعی: من از وجود مشک و عطر خوش آن بهره‌مند شدم، مانند نور آفتاب که از روزن به درون می‌آید.

هوش مصنوعی: هیچ تصوری نمی‌توانم از این داشته باشم که تو در آغوشم خواهی آمد و کنارم خواهی خوابید.

هوش مصنوعی: سخن گفتن تو آن‌قدر دل‌چسب و خوشایند است که از سوال تو پاسخ درست نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: خنده‌ی شیرین و لب‌های شکرین تو آن‌قدر گم‌راه‌ام کرده که هیچ چیزی از صحبت‌هایت نمی‌فهمم.

هوش مصنوعی: از لب تو به جای کلمات شیرین و دلنشین، مانند قند و شکر، عطر و طعم ناب و خوشایند وجود دارد.

هوش مصنوعی: در شب که لبان تو درخشندگی خاصی دارند، روز هم به همین زیبایی نمی‌تواند باشد. شاید اگر عمر من هم حساب می‌شد، این زیبایی خیره‌کننده کمتر به چشم می‌آمد.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای را در کنار من بمان، ای جانم! چرا اینقدر عجله داری؟

هوش مصنوعی: امشب چه اتفاقی خواهد افتاد اگر محبوبم از لب شیرین تو لذت ببرد؟