هوش مصنوعی: من در وضعیتی بد قرار دارم، فرقی نمی‌کند که دنیا در حال پیشرفت باشد یا در حال نابودی، من همچنان به دگرگونی‌ها و چرخش‌ها ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: من از تو می‌خواهم که چشمان بینای تو به من اجازه دهد تا دریایی از اشک بریزم، تا بر اثر این اشک، هر آنچه را که از علم و کتب خوانده‌ام، فراموش کنم و پاک شوم.

هوش مصنوعی: عجب خوابی است که می‌دانم خوابیده‌ام، اما نمی‌توانم از آن بیرون بیایم و بیدار شوم. این خواب چه عجیب است!

هوش مصنوعی: زمانی که به حساب کارهای خودم با خودم نمی‌پردازم، می‌بینم که روز حسابرسی را با چشمان خودم تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: من با خودم قضاوت‌های زیادی دارم، ای داود، حالا زمان قضاوت است، چون حق قضاوت به تو داده شده است.

هوش مصنوعی: برای رهایی از محدودیت‌ها و دستیابی به حقیقت، باید از خودخواهی و محدودیت‌های درونی‌ات عبور کنی. مانند قطره‌ای که می‌تواند به درون دریا بپیوندد، برای این کار باید مسائل بی‌اهمیت را کنار بگذاری و خود را خالی کنی تا به عمق وجودت پی ببری. در غیر این صورت، مانند حبابی هستی که با وزش باد می‌شکند و به سرنوشتش دچار می‌شود.