گنجور

شمارهٔ ۱

غنچه گر پیش آن دهن خندد
بر بتر جای خویشتن خندد
به شکر خنده گر گشاید لب
مغز در استخوان من خندد
دهن غنچه گرید از خجلت
راست کان غنچه ی دهن خندد
تا برآمد نفشه از گل او
سبزه بر برگ نسترن خندد
پیش شمشاد زلف پر شکنش
باغ بر زلف یاسمن خندد
از در خنده باشد، ار پس ازین
با رخش لاله در چمن خندد
برمن، ار دل ز زلف او طلبم
دلی از زیر هرشکن خندد

اطلاعات

وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب شعری: غزل/قصیده/قطعه
منبع اولیه: چکامه

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

غنچه گر پیش آن دهن خندد
بر بتر جای خویشتن خندد
هوش مصنوعی: اگر غنچه در مقابل آن دهان بخندد، به خاطر این است که در جای خود احساس راحتی و شادی می‌کند.
به شکر خنده گر گشاید لب
مغز در استخوان من خندد
هوش مصنوعی: اگر لبانش به شکر خندد، مغز درون من هم به شادی خواهد خندید.
دهن غنچه گرید از خجلت
راست کان غنچه ی دهن خندد
هوش مصنوعی: غنچه از شرم و خجالت در دهنش می‌گرید، زیرا غنچه‌ای که در دهن است، لبخند می‌زند.
تا برآمد نفشه از گل او
سبزه بر برگ نسترن خندد
هوش مصنوعی: زمانی که گل او شکوفه می‌زند، سبزه بر روی برگ‌های نسترن لبخند می‌زند.
پیش شمشاد زلف پر شکنش
باغ بر زلف یاسمن خندد
هوش مصنوعی: در مقابل زیبایی و لطافت زلف پیچیده‌اش، باغ به زلف یاسمن می‌خندد.
از در خنده باشد، ار پس ازین
با رخش لاله در چمن خندد
هوش مصنوعی: اگر او پس از این با چهره‌اش در باغ لاله بخندد، دلیل خنده‌اش از درون خواهد بود.
برمن، ار دل ز زلف او طلبم
دلی از زیر هرشکن خندد
هوش مصنوعی: اگر من از موهای او دلی خواسته باشم، دلی از عمق هر غمی به من لبخند می‌زند.