هوش مصنوعی: آسمان تاریک و آبی من، چرا اینقدر غمگین است؟ آیا غیر از درد و مصیبت، چیز دیگری بر سر من می‌آید؟

هوش مصنوعی: در هر سو آرزوهایی در دل پر از درد و غمم وجود دارد. با وجود زیبایی‌های لاله و گل، چرا این همه ناچیزی و چیزهای بی‌ارزش در میان است؟

هوش مصنوعی: آزمودن تیغ یا شمشیر بر روی یک شهید دیگر کار خوبی نیست. عشق ما به یکدیگر کافی است و دیگر از بی‌مهری و سردی آسمان‌ها چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: وقتی که پرده را کنار زدی و سنبل و گل را آشکار کردی، معلوم شد که موهای خوشبو و زیبا کدامند و زیبایی خیره‌کننده‌ات چه شکلی است.

هوش مصنوعی: اگر او دلش به کسی غیر از من معطوف باشد، چگونه می‌تواند شاد و خوشحال باشد؟ اگر تیغی به دیگری بخورد، چرا من باید دلم بشکند؟

هوش مصنوعی: در محیط عشق و دوستی، از ناراحتی و غم دلم را بی‌نیاز کن. مانند غنچه‌ای که می‌داند در باغچه دل چه درد و اندوهی وجود دارد.

هوش مصنوعی: من حیرانم که آن کسی که هرگز از جلوی چشمانم دور نمی‌شود، چه نشانی از خود بر زمین به جا گذاشته است.

هوش مصنوعی: وقتی که چشم گریان خود را به دیگران می‌دوم، متوجه می‌شوم که با وجود سختی‌ها و آلودگی‌ها، چشمی پاک و بی‌آلایش چه معنایی دارد.

هوش مصنوعی: ای خوشا آن که با زیبایی‌هایش دل‌ها را فریب می‌دهد، چرا این قدر در نشان دادن محبت و عشق خود تردید می‌کنی، در حالی که در گنجی از عشق و زیبایی نشسته‌ای؟

هوش مصنوعی: دل به زلف او سپرده‌ای، ای قدسی! دیگر چه آرزویی داری؟ برای صید بی‌جان، جز تله‌ای برای شکارچی چه چیزی وجود دارد؟