هوش مصنوعی: از گفت‌وگو با عالمان، نتیجه‌ای برای من مشخص نشد و حالا که دل‌م پر از سرشکستگی است، دیگر فقط به جمع دیوانگان می‌پیوندم.

هوش مصنوعی: از ترس سیل اشک من، خوبی‌ها و بدی‌های زمین ناپدید شده است و مردم از خانه‌هایشان بیرون آمده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر خودم بی‌چیز هستم، چه اهمیتی دارد؟ من که بر آسمان دسترسی ندارم، اما دل و احساساتم پر از ثروت و گنجینه است، حتی در میان خرابه‌ها.

هوش مصنوعی: تا کی می‌خواهیم به صحبت‌های دیگران گوش دهیم و غفلت را ادامه دهیم؟ تا کی این داستان‌های خیالی ما را در خواب نگه خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: ای ساقی روشندلان، دوباره به ما بازگرد که اهل بزم و جشن، بسیار بی‌روح و خالی شده‌اند و پیمانه‌ها هم از خون پر شده است.

هوش مصنوعی: پرندگان این باغ، از زمان‌های دور در چنگال صیادان قرار دارند و به طرز عجیبی رام و وابسته شده‌اند. بنابراین، ای صیاد، نیازی نیست که از دام‌ها و غذاهایت کمک‌خواهی کنی.

هوش مصنوعی: ناخن‌ها به دل‌ها آسیب می‌زنند و از زیبایی‌های معشوقه‌ها متاثر می‌شوند، شاید اگر دل‌سوختگان قدردان شوند و از موهای آن‌ها بهره‌مند گردند.

هوش مصنوعی: ای مظهر زیبایی و مرکز توجه روحانیان، دور شمع زیبایی‌ات پروانه‌ها از شوق پرواز می‌کنند.

هوش مصنوعی: به خاطر دوستان خوبم، هر کسی که به این مکان می‌آید، من هم مانند پروانه‌ای در این خانه‌ها پرواز می‌کنم.