هوش مصنوعی: ای آقا، تا کی باید از ظلم و ستم تو رنج ببرم؟ تا کی می‌خواهی من را در گرداب مشکلات و مصائب نگه‌داری؟

هوش مصنوعی: تو مرا به کسی تحویل دادی که هم بزرگسال است و هم پیر، و در نتیجه این موضوع برای من باعث شرم و روسیاهی در شهر و روستا و لکه ننگی در کوچه و خیابان شده است.

هوش مصنوعی: من از زیبایی‌ها و ناز و انداز نگفتم، چون با وجود این، همچنان در دستشان می‌افکنم و در پای سیم می‌ریزم.

هوش مصنوعی: من به این دو نفر می‌گویم که از یکدیگر فاصله بگیرند و آن‌ها به من پاسخ می‌دهند که نه، بلکه باید پیرو نظر خود باشند. در این میان، من گیج و سرگردان هستم.

هوش مصنوعی: وقتی به او بگویم که من دستار (دستبند یا تکمه) را می‌گویم، او به من پاسخ می‌دهد که حالا آن را بردار و ریشه‌اش را بکن، یعنی این که ریشت را بکن.

هوش مصنوعی: ای سر و اصل دین، تو که با خوبی و خوشی‌ات در میان ما هستی، لطفاً از ما دور کن هرگونه بدی و ناله و فریب.

هوش مصنوعی: از تو می‌خواهم که ما را به جایی بفرستی، چرا که آن زن که مزد مسکین را به او بپردازد، در هیچ جا پیدا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: چرا وقت و انرژی‌ام را صرف انسانی‌های بد می‌کنم، در حالی که بالاخره نمی‌توان بهشت را از دنیای خاکی و پلید ساخت؟

هوش مصنوعی: من همیشه آرزو دارم که خوشحال باشم و زندگی‌ام با خوبی و خوشی همراه باشد.