قصاب کاشانی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ  ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>به سوی ما گهی دلدار می‌آید به جنگ اما</p></div>
<div class="m2"><p>نوازش می‌نماید شیشه دل را به سنگ اما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ندارد آن نزاکت گل که با یارش کنم نسبت</p></div>
<div class="m2"><p>به رخسارش شباهت پاره‌ای دارد به رنگ اما</p></div></div>

دیوان قصاب کاشانی به کوشش پرتو بیضایی - تصویر ۲۰۵

دیوان قصاب کاشانی به کوشش محمد عباسی - قصاب کاشانی - تصویر ۲۱۲

شمارهٔ  ۴

به سوی ما گهی دلدار می آید به جنگ اما
نوازش می نماید شیشه دل را به سنگ اما
ندارد آن نزاکت گل که با یارش کنم نسبت
به رخسارش شباهت پاره ای دارد به رنگ اما

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف یک رابطه عاشقانه می‌پردازد که گاهی دلدار به سوی او می‌آید و گاهی نیز با حرکات غیرمنتظره‌اش او را می‌آزارد. او احساس می‌کند که این عشق به گونه‌ای دردناک و زیباست و به زیباییِ چهره‌ی معشوق اشاره می‌کند که شبیه رنگی خاص است. شاعر همچنین از نداشتن نزاکت در گل (که نماد زیبایی و لطافت است) در مقایسه با عشقش می‌گوید.

شمارهٔ  ۲

شمارهٔ  ۳

هوش مصنوعی: گاهی معشوق به سوی ما می‌آید و به نظر می‌رسد که در حال جنگ و جدال است، اما در عین حال با لطافت و نرمی، دل ما را در می‌آورد و آسیب می‌زند.

به سوی ما گهی دلدار می‌آید به جنگ اما

نوازش می‌نماید شیشه دل را به سنگ اما

هوش مصنوعی: گل به قدری لطیف و زیباست که نمی‌توانم آن را با یار خود مقایسه کنم، هرچند که رنگ و ظاهری مشابه دارند.

ندارد آن نزاکت گل که با یارش کنم نسبت

به رخسارش شباهت پاره‌ای دارد به رنگ اما

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده