هوش مصنوعی: سر من از باری که بر دوش دارم سنگین است و اگر لباس عبا بر دوشم نیست، همچنان از این که دکانی پر از ریا ندارم، شکرگزارم.

هوش مصنوعی: در میان عینک و چشم، تفاوتی وجود دارد که به دلیل حیا و شرم ناشی از آن است. اگر چشمی از شرم تهی باشد، شفافیت و دیدن آن کمتر می‌شود.

هوش مصنوعی: شخصی که به شدت طمع‌کار است، هیچگاه نمی‌تواند از دنیا و زیبایی‌های آن سیراب شود. او در هر جایی که برود، همچنان احساس کمبود و نیاز خواهد داشت و مثل یک گدای خالی‌دست باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: آن بدن که از خاک ساخته شده و زیر پا رفته، کم ارزش است، همان‌طور که دلی که از وفا خالی است ارزش کمتری دارد.

هوش مصنوعی: در دل من هزاران غم و درد وجود دارد، اما افرادی که دیدگاه نادرستی دارند، فکر می‌کنند که اینجا دیگر کسی از آشناهای من نیست.

هوش مصنوعی: چشم من به دانه‌های اشک روشن است، همان‌طور که وقتی آسیاب خالی است، گردش دانه‌ها متوقف می‌شود.

هوش مصنوعی: صدای زنگ راهنمایی می‌شود برای کسانی که گم شده‌اند، ولی این دل که از احساسات خالی است، چطور می‌تواند دلیلی برای راهیابی باشد؟

هوش مصنوعی: در اینجا به کسی که در میان جمع روحانیان است، هشدار داده می‌شود که فریب ظاهر آنها را نخورد و به خودش بیاندیشد. بیشتر بر این موضوع تاکید می‌شود که جای او در کنار دوستانش خالی است و او باید به جای دیگری بیاید.