قاسم انوار » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر جانم گویم، عاشق پیشین شماست</p></div>
<div class="m2"><p>ور دل گویم، بنده مسکین شماست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خلق دو جهان طفیل تمکین شماست</p></div>
<div class="m2"><p>گر کافر و مؤمنست، بر دین شماست</p></div></div>

شمارهٔ ۳

گر جانم گویم عاشق پیشین شماست
ور دل گویم بنده مسکین شماست
خلق دو جهان طفیل تمکین شماست
گر کافر و مؤمنست بر دین شماست

هوش مصنوعی: این اشعار نشان‌دهنده عشق عمیق گوینده به محبوبش است. وی بیان می‌کند که اگر از جانش بگوید، عاشق پیشین محبوب است و اگر از دلش بگوید، بنده‌ای مسکین و فقیر در برابر اوست. تمام موجودات عالم به خاطر محبت و فرمانبرداری از او هستند و در نهایت، اعتقاد به دوگانگی کفر و ایمان نیز به محبت و دین محبوبش وابسته است. یعنی همه چیز در این دنیا تحت تأثیر و در پاسخ به تمکین و وجود محبوب شکل می‌گیرد.

شمارهٔ ۱

شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: اگر از جانم سخن بگویم، عاشق قدیمی شماست و اگر از دل بگویم، بندۀ بیچاره شماست.

گر جانم گویم، عاشق پیشین شماست

ور دل گویم، بنده مسکین شماست

هوش مصنوعی: تمامی آفریده‌های دو جهان به خاطر وجود شماست. چه کسی به ایمان و چه کسی به کفر می‌رسد، همه تحت تأثیر دین و عقاید شما هستند.

خلق دو جهان طفیل تمکین شماست

گر کافر و مؤمنست، بر دین شماست

شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده