هوش مصنوعی: پس از این که از منابع غنی به واژه «آیا چیز بیشتری هست؟» رسیدم، نکته‌ای دیگر به ذهنم رسید که جانم را نوازش کرد.

هوش مصنوعی: ای عزیز، چه مقدار منزلت تو بالاتر از مکان‌های عالی است؟ در حقیقت، منزلت تو در این جهان تا چه اندازه است؟

هوش مصنوعی: کارهای مردم همیشه در سه حالت ممکن است: یکی واقعیت دارد و دو حالت دیگر غیرممکن هستند.

هوش مصنوعی: اگر خودت را بیشتر از یار دوست داشته باشی، نشانه‌ای از کفر است که انتخاب کرده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی که او را با خودت برابر بدانی، باید به اشتباهات خودت واقف باشی و از خودخواهی و فردگرایی دوری کنی.

هوش مصنوعی: اگر به دوست خود علاقه بیشتری داری، از خود باید قابلیت عشق ورزیدن و پذیرش او را داشته باشی.

هوش مصنوعی: حضورت در زندگی‌ام موجب می‌شود که همه چیز سامان بگیرد و حتی اگر به کسی نزدیک نباشم، نزدیکی تو به من، احساس دوری را از بین می‌برد.

هوش مصنوعی: خودت را گناهکار می‌دانی، پس از خداوند طلب بخشش کن. نور وجود او را درک کن و از کارهای ناپسند دوری کن.

هوش مصنوعی: چند روزی به خدمت‌گزاری بپرداز و تسلیم باش تا در درگاه بزرگوار دستاوردی به تو عطا شود.

هوش مصنوعی: تو که بار سنگینی را بر دوش خود حمل می‌کنی، چرا این‌قدر بی‌توجه و سست‌عزم شده‌ای؟

هوش مصنوعی: اگر با سلامتی به منزل برسی، تو مردی کارآمد و دلیر هستی که دارای نیکی و خوش شانسی نیز هستی.

هوش مصنوعی: اگر در محفل پادشاه مشکلی داری، این مشکل همانند بار سنگینی است که بر دوش توست، ای کسانی که در جستجوی مسیر درست هستید.

هوش مصنوعی: اگر از عشق تو کمکی شود، دوست، می‌توانی این بار سنگین را به دوش بکشی.

هوش مصنوعی: این عشق به خاطر ویژگی‌های اوست، ای جواد، اگر می‌خواهی، نامش را عشق بگذار و اگر می‌خواهی، به عنوان محبت او قلمداد کن.

هوش مصنوعی: دوست به صورت ناخودآگاه به خود علاقه‌مند شد، زیرا عشق و عاشق و معشوق همه اوست.

هوش مصنوعی: من هیچ‌کس را جز او نمی‌بینم و وجود دیگران برای من به اندازه‌ای است که جانم در پیشگاه او قرار دارد.

هوش مصنوعی: نور او همه‌جا را پر کرده است. تمام چشمانت را باز کن تا این را ببینی. خداحافظ.