هوش مصنوعی: ای نسیم صبحگاهی، کجاست محل خواب یار؟ کجاست آن ماه زیبای عاشق‌کش؟

هوش مصنوعی: سؤال می‌کند که وسایل و لباس‌های من کجا هستند؛ بقچه‌ای که لباس‌هایم را در آن گذاشته‌ام، دستار و کلاهم کجاست و همچنین آن کمری که داشتم و موزه بلغار (نوعی پوشش یا لباس) کجاست.

هوش مصنوعی: روزی است که لباس نو می‌پوشند و فصل بهار و طبیعت فرا رسیده است. اکنون زمان آن است که به کجا برویم و چه آرامشی را جست‌وجو کنیم.

هوش مصنوعی: من از زیبایی‌های تو معانی زیادی دارم، اما نمی‌دانم که مخاطب و کسانی که این معانی را درک کنند کجا هستند.

هوش مصنوعی: من از دلبر خیاط درخواست می‌کنم که پارچه‌ای برای دوخت لباس بیاورد، تا او بداند که این لباس چه شکلی خواهد بود و چگونه باید باشد.

هوش مصنوعی: ملکه زیبایی به مانند اجناسی بهاری است، اما در دامن چاک‌دارش هیچ نشانی از کتان نیست. سوال اینجاست که زیبایی واقعی او کجاست؟

هوش مصنوعی: من در این مراسم چیزی برای گفتن دارم که پنهان است، ای آقای من! اما کسی که به رازها آگاه باشد، کجاست؟

هوش مصنوعی: طبیعت قاری مانند عروسی است که مدام به دنبال نوشیدنی و پارچه‌های زیبا می‌گردد. او همیشه در جستجوی چیزی است که زیبایی و شکوه را به نمایش بگذارد.