هوش مصنوعی: رسیدن به حالت واقعی و خودآگاهیش بسیار دشوار است، چرا که ما در دام آرزوها و خواسته‌های خود گرفتار شده‌ایم.

هوش مصنوعی: از من در مورد زحماتم نپرس؛ زیرا که وجودم خود گویای آنهاست. بدن ضعیف من هم آن قدر رنج کشیده که مانند پیراهنی پر از خار شده است.

هوش مصنوعی: ندای کشتن و فداکاری میان ما، برای نابود کردن عاشقان وعده‌های زیادی وجود دارد.

هوش مصنوعی: کسی که تحت ستم قرار گرفته و برای دفاع از ناموس خود تلاش می‌کند، بسیار مصمم است و تنها با رهایی از بند دستار (نقاب) می‌تواند به جدال بپردازد.

هوش مصنوعی: در شب، داستان کشته شدنم همچنان از دیگران شنیده می‌شود و این ماجرا هنوز باعث تحریک هیجان و شور و شوق است.

هوش مصنوعی: پیرهنی که به تن دارم نشانهٔ آوارگی و بی‌خانمانی من است، که پر از خارهای راه است و مسیرش تیره و تار است.

هوش مصنوعی: بیا که اکنون فصل بهار است و گل‌ها در چمن به زیبایی و طراوت شکوفا شده‌اند؛ زیباتر از هر زیبای دیگری در بازار.

هوش مصنوعی: غمگین شدن و مدتی به فکر فرو رفتن، خوب است که فریب ترحم را بخوریم؛ چرا که این احساس، کارهای زیادی را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: وجود من در خیال کمر او از بین رفته است، مانند نغمه‌ای که هنوز در تارهایش صدایی ندارد.

هوش مصنوعی: تنها هدف از خلق جهان، انسان است و تمامی چیزها به دور او می‌گردند.

هوش مصنوعی: نگاه خیره ما به زیبایی تو مانند این است که آینه‌ای در برابر ماست که فقط تصویر وارونه و خیالی از تو را نشان می‌دهد، انگار که آنچه می‌بینیم واقعی نیست و در حقیقت، ما در حال دیدن یک سراب هستیم.