هوش مصنوعی: خوشحالم که تقدیر به خاطر تو باعث شد که از راه خودم منحرف شوم، چون همین باعث شد که بهشت را برای من بسازند.

هوش مصنوعی: این جمله به این معنی است که وجود من مانند ردپایی است که به زمین افتاده و همه چیز در آن به نوعی نقصان و زوال است. اگرچه وجود من از آسمان است، اما اگر به زمین بیفتم، هیچ ناراحتی نمی‌کنم، چرا که می‌دانم این وضع طبیعی زندگی است.

هوش مصنوعی: سایه‌ی شکل گلیم، شبیه به بال‌های پرنده خوشبخت است، اگرچه این سایه بر روی یک گدای فقیر افتاده باشد.

هوش مصنوعی: چطور از روزی خود استفاده کنم در حالی که سرنوشت، خوشه‌های زندگی‌ام را قطع کرده و در آسیاب از بین می‌برد؟

هوش مصنوعی: دل را به خودپسندی و غرور نسپر که سرانجام عشق و محبت ممکن است با تلخی و ناامیدی روبه‌رو شود، مانند کلاهی که به‌راحتی در هوا پرتاب شده و ممکن است به‌سرعت به زمین بیفتد.

هوش مصنوعی: ناله‌های ما بی‌اثر و بی‌مصرف بود و در نهایت ما را به هلاکت رساند. این نتیجه‌ای است که از نوع تفکر و ایمان ما نشأت می‌گیرد، مانند تیرکی که به سمت ما پرتاب شده است.

هوش مصنوعی: کتابی در برابر چشم‌هاست و نگاه سریع و تیز کزلک، اگر به موضوع اصلی اشاره کند، حسرت به دل است.

هوش مصنوعی: اگر شب وصال آنقدر مهربان نبود که زمانی را برای ما کم کند، پس چرا سخن از روز جدایی در میان می‌آورد؟

هوش مصنوعی: من هستم که با دل پر از تشنگی به راهی می‌روم که خضر، آن راهنما، ظرف آب و عصای خود را رها کرده است.

هوش مصنوعی: آه از بی‌توجهی غالب که به دلیل سستی‌اش، کارها از دستش رفته و می‌داند که باید با خداوند درافتد.