هوش مصنوعی: در دل شب‌های آرام و ساکت، به شغل انتظار محبوبان مشغول شده‌ام و در این لحظات، نگاه من همچون رشته‌ای از تسبیح ستاره‌ها به سوی آن‌ها می‌چرخد.

هوش مصنوعی: روی برگ گل، تا زمانی که شبنم وجود دارد، نمی‌توانی بفهمی که بهار با حسرت و اندوهی منتظر فرصتی است و دندان‌هایش را بر روی لب‌هایش می‌فشارد.

هوش مصنوعی: من به سکوت و آرامش پناه بردم و از شلوغی و آشفتگی مطالب خسته و دل زده شدم.

هوش مصنوعی: اگر فکر درست کردن مشکلات ما باشد، آسمان نیز به ما کمک نخواهد کرد و مسائل ما مانند خشت‌هایی خواهند بود که از قالب‌های خود خارج شده‌اند، مشابه استخوان‌ها.

هوش مصنوعی: خوشا به حال دل‌هایی که بی‌رنگ و بی‌هوا هستند، زیرا عشق و شوق در آن‌ها به آرامی رشد نمی‌کند و این قطره‌ از طوفان‌ها به خود نمی‌بالد.

هوش مصنوعی: حسن هرگز نباید از آرایش و زیبایی غافل بماند؛ زیبایی لب‌ها با نوار سبز خطی که بر لب‌ها وجود دارد، به خوبی نمایان است.

هوش مصنوعی: خوشا به حال هنرمندی که با طبیعت و خصلت‌های انسانی عمیق ارتباط دارد و نوشیدنی گوارایش را در کنار خشکی و بی‌حاصلی مذهب‌ها می‌نوشد. چه فایده‌ای دارد که در دنیای پر از ظاهرسازی مذهبی گرفتار شویم؟

هوش مصنوعی: تو فکر می‌کنی می‌دانی که چقدر جانم را در این ماجرا گرفته‌ای، اما نمی‌دانی که از شدت احساساتی که در من بوجود آورده‌ای، قلبم مثل آتش در حال سوختن است و دردهایم به حالت آب درآمده‌اند.

هوش مصنوعی: نگران این هستم که مانند دانه‌های تسبیح، روح و نفس من از هم جدا شود. نفس با این ضعف نمی‌تواند این شدت و هیجان را تحمل کند. ای کاش خداوند کمک کند.