قاآنی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا یار مرا ربوده از هستی خویش</p></div>
<div class="m2"><p>واقف نیم از بلندی و پستی خویش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آنگونه ز جام عشق مستم دارد</p></div>
<div class="m2"><p>کآگاه نیم ز خویش و از مستی خویش</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۷

تا یار مرا ربوده از هستی خویش
واقف نیم از بلندی و پستی خویش
آنگونه ز جام عشق مستم دارد
کآگاه نیم ز خویش و از مستی خویش

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از احساس عمیق خود نسبت به عشق صحبت می‌کند. او می‌گوید که یار او را از وجودش جدا کرده و در حالتی از مستی و عشق به سر می‌برد که نه به حال خود آگاه است و نه به وضعیت عشق و مستی‌اش. این سرگشتگی و غفلت از وضعیت خود نشان‌دهندهٔ شدت احساسات اوست.

رباعی شمارهٔ ۱۵

رباعی شمارهٔ ۱۶

هوش مصنوعی: تا زمانی که محبوبم از وجودم گرفته شده، هیچ آگاهی از اوج و فرود خود ندارم.

تا یار مرا ربوده از هستی خویش

واقف نیم از بلندی و پستی خویش

هوش مصنوعی: به گونه‌ای از عشق نوشیده‌ام که نمی‌دانم چه حالتی دارم و حتی از خودم نیز بی‌خبرم.

آنگونه ز جام عشق مستم دارد

کآگاه نیم ز خویش و از مستی خویش

رباعی شمارهٔ ۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده