هوش مصنوعی: ای داور زمانه، تویی که با لحن و فکر خودت، قلب و ذهن مرا روشن کردی و مرا به نور خورشید نزدیک ساختی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که از ویژگی‌ها و اندیشه‌های تو صحبت کردم، داستان جلسه‌ی روشن و خوشبو، برپا و پر از زیبایی شد.

هوش مصنوعی: من خواهشی دارم که غم و اندوه را از دلم بزداید، اما این خواسته تنها در صورتی است که داورم به من گوش دهد.

هوش مصنوعی: دو هفته است که در سرزمین فارس زندگی می‌کنم و حس می‌کنم بدون حمایت تو حتی به اندازه یک ذره ارزش ندارم.

هوش مصنوعی: نه کسی است که بر ولایت حکومت کند و نه کسی است که بر امور نظارت داشته باشد، نه خزانه‌دار خزینه است و نه فرمانده لشکر.

هوش مصنوعی: من نه فرمانده‌ای دارم، نه وزیر، نه جنگجو و نه گروهی. نه خان و سرپرست عشایر هستم، نه بزرگ‌تری دارم.

هوش مصنوعی: نه رئیس بهبهان است و نه خان برازجان، نه فرمانده زیاره و نه شیخی از بندر.

هوش مصنوعی: نه من یک ناظر و نگهبان دقیق هستم، نه کسی که به دنبال هرج و مرج باشد، نه نگهبانی برای مرتب کردن راه‌ها و نه دزدی که به سرقت فکر کند.

هوش مصنوعی: من نه فرمانده‌ام، نه نگهبان، نه کارگر، نه پاسبان، نه ناظر، نه عالم، نه فقیه و نه قاضی.

هوش مصنوعی: من نه صاحب باغ و زمین هستم، نه مالک املاک، نه کشاورز، و نه چوپانی که از گاو و گوسفند نگهداری کند.

هوش مصنوعی: من نه مقام بالایی دارم که مرا به صدر بنشانند و نه آنقدر پایین هستم که از من فقط به عنوان دَربان یاد کنند.

هوش مصنوعی: نه می‌خواهم کسی را به خاک بسپارم، نه مزدوری برای گور کندن، نه کسی که برای مرده دعا یا ذکر بخواند، و نه دزدی که بخواهد کفن را بدزدد.

هوش مصنوعی: من نه فردی زاهد و دل‌خوش به دنیای مادی هستم، نه آدمی بدجنس و شرور. نه به انسان‌های پست و دستیاب به لذایذ ناپسند علاقه‌مندم و نه به فریبکاران و کسانی که از اعتقادات مردم سوءاستفاده می‌کنند، اعتنایی دارم.

هوش مصنوعی: من فروشنده لوازم نیستم که فقط کالاها را از کنار بگذارم، و همچنین قصه‌گوی ماهری هم نیستم که بخواهم از داستان‌ها بهره‌برداری کنم.

هوش مصنوعی: نه شاعری در شهر دارم، نه کسی که رنگارنگ کند مملکت را، نه جایی برای نمایش آثار هنری دارم، و نه کسی که پوست‌ها را دباغی کند. در واقع، من در این سرزمین هیچ‌یک از این هنرها و صنایع را ندارم.

هوش مصنوعی: من نه به کار فروش کاسه مشغولم، نه کارگر کاسه، نه کسی که کاسه‌ها را بلیسد، نه باربر کیسه، نه نشسته‌ام در راه، و نه درویش.

هوش مصنوعی: من نه سازنده شمشیر هستم و نه از جنگجویان ماهر، نه رئیس طایفه‌ام و نه فرمانده سپاه.

هوش مصنوعی: من نه کسی هستم که شانه‌بان باشد، نه جادوگری که با ماسه کار کند. نه فالگیرم که آینده را ببیند و نه هنرمندی که بتواند با سیم تصویر بسازد. نه حتی کسی که قادر به تبدیل چیزها به چیزهای با ارزش‌تر باشد.

هوش مصنوعی: من علم غیب ندارم تا با روش‌های خرافی و قدیمی، آینده را پیش‌بینی کنم.

هوش مصنوعی: من در جایگاهی نیستم که بخواهم در مورد تقسیم ارث قضاوت کنم. نمی‌توانم ببینم که پسر و دختر و همسرم به یک اندازه در این تقسیم سهم دارند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که فردی با ویژگی‌های خاص و برجسته‌ای که دارد، به راحتی می‌تواند انسان‌های فریبکار و دروغگو را شناسایی کند. او می‌بیند که آن افراد، در تلاشند تا خود را بالاتر از دیگران نشان دهند و در مقام‌های مهم، به حقایق و واقعیات پشت‌پرده نفوذ کنند. به نوعی، این بیان به انتقاد از کسانی می‌پردازد که به خاطر فریب دیگران، خود را در موقعیت‌های بالاتر قرار می‌دهند.

هوش مصنوعی: ما به‌خودی‌خود ارزشمند نیستیم که به‌عنوان علامات قسم، به خاطر تکبر، به مقام والای مهمانان بزرگ برسیم.

هوش مصنوعی: من مانند روضه‌خوانی نیستم که فقط برای به‌دست آوردن پول و ثروت درباره مصیبت‌ها بگوید. من داستان‌های یزید و شمر را از نزدیک می‌بینم و اهمیت آن‌ها را درک می‌کنم.

هوش مصنوعی: سپاسگزارم از خداوند که با توجه و لطف تو، من به اندازه‌ی هر کس که در حرفه‌اش ماهر است، در فنون مختلف توانایی دارم.

هوش مصنوعی: من قنادی نیستم ولی در دل مردم، کلام خوشایند و شیرینی دارم که از شکر هم بهتر است.

هوش مصنوعی: من عطار نیستم، اما برای روح خود، بویی که از مشک طبیعی باشد را به بوی عطرهای مصنوعی ترجیح می‌زنم.

هوش مصنوعی: من شکارچی نیستم، اما ای ششتری، قلم من مانند تیغی است که خون دشمن تو را می‌ریزد.

هوش مصنوعی: من به عنوان یک صراف یا تاجر نیستم، اما از خلوص و صداقت در ارزشی که ارائه می‌دهم صحبت می‌کنم، گویی که از کیفیت واقعی طلا سخن می‌گویم.

هوش مصنوعی: من بافنده نیستم، اما هزار بار از بافتن نظم و شعر لذت بیشتری می‌برم نسبت به دیبایی که در حال بافتن پارچه است.

هوش مصنوعی: من معمار نیستم که بخواهم با خاک و گل بنایی بسازم، زیرا من از مقام و منزلت خود آسمان‌های دیگری را ایجاد کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من سلاخی نیستم، ولی مانند گوسفندانی که در میدان جنگ زره پوشیده‌اند، به دشمن حمله می‌کنم.

هوش مصنوعی: من مثل صباغ نیستم، اما هر لحظه از فکر خود هزاران معنی رنگارنگ بیرون می‌آورم.

هوش مصنوعی: من را به عنوان شاعر استاد نامیده نسازید، چرا که من خود را کسی می‌دانم که به عمق احساسات و اندیشه‌ها آگاهی دارم.

هوش مصنوعی: با وجود تمام هنرها و کمالاتی که دارم، در شهر پارس همچون در شب، نور خورشید ناچیز و بی‌نشان به نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر در سرزمین فارس بیگانه‌ام، تعجب نکن؛ زیرا در دل این رشتهٔ زیبای خرمهره، جواهر وجود دارم.

هوش مصنوعی: ای داور زمانه، با توجه به رفتار مردم فارس، تو همواره در حال آزمایش و سخت‌گیری هستی.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به من نگفت که در این سرزمین چگونه هستم تا بتوانم با چشم‌های پر از امید به او بنگرم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس شبانه مرا نخواند، اما از ترس اینکه مبادا لقمه‌ای از سفره‌اش به من برسد، خود را از خواندن بازداشت.

هوش مصنوعی: به جز چند نفری که در این سرزمین مقام و قدرت دارند، اگر به بزرگان و جوانان این دیار عیب‌جویی نکنم، به عنوان کافر به حساب می‌آیم.

هوش مصنوعی: هرچند که یاد آن چند نفر برایم ناراحت‌کننده است، اما تصمیم نمی‌گیرم که راه انتقام را انتخاب کنم.

هوش مصنوعی: من هرگز از خط فرمان آنها سرپیچی نمی‌کنم، حتی اگر برایم تاجی از تیغ بر سر بگذارند.

هوش مصنوعی: فردا در دربار پادشاه، از دست آن‌ها گلایه‌هایم را بیرون می‌آورم.

هوش مصنوعی: از مدتی پیش، زبانم همچون خنجری تند و برنده می‌زند و کلمات از آن خارج می‌شوند، مثل آتش که از دوزخ شعله می‌کشد.

هوش مصنوعی: با صدایی که همچون آتش در آسمان است، ترسی از زره و خودم و کلاهخودم ندارم.

هوش مصنوعی: در نهایت، نه من از نظر ظاهر، بخشی از این سرزمین هستم و نه خود را در جایگاه برتر و مهمی در این شهر می‌بینم.

هوش مصنوعی: خدایا، چه اتفاقی افتاده که حالا برای آن‌ها من چیزی کمتر از خاک و حتی از خار هم بی‌ارزش‌تر شده‌ام؟

هوش مصنوعی: این شعر به تفاوت میان افراد و خود شاعر اشاره دارد. شاعر در اینجا به موجودات کوچک و محدود اشاره می‌کند که همچون قطره‌ها و ذراتی هستند، در حالی که او خود را به گستردگی و عظمت دریا و خورشید تشبیه می‌کند. او با این بیان، موقعیت و مقام خود را نسبت به دیگران نمایان می‌سازد و از برتری خود بر آنان سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: این افراد در تاریکی و ناامیدی به سر می‌برند و من اکنون مانند چشمه‌ای از زندگی در دل این تاریکی قرار دارم.

هوش مصنوعی: در قرن‌های آینده هیچ نشانی از آن‌ها نخواهد ماند، اما من با نام و یادم تا روز قیامت باقی خواهم ماند.

هوش مصنوعی: مدت دو هفته به کرمان و خاوران درخشندگی و جلال او به شهرتی رسیده است که دیگران از دور هم آن را مشاهده می‌کنند.

هوش مصنوعی: دو هفته است که در سرزمین فارس پنهان شده‌ام و همچون گوگرد سرخ از نظر مردم دور هستم.

هوش مصنوعی: این شهر شبیه به قوم لوط است و من مانند جبرئیل در حال تغییر و دگرگون کردن آن هستم تا آن را به بالاترین مرتبه برسانم.

هوش مصنوعی: دشمنان من مانند بوجهل هستند، چون من از پیامبر و خاندان او ستایش می‌کنم.

هوش مصنوعی: با محبت و مهربانی تو، نگران چیزی نیستم. حتی اگر همه دشمنان و بدخواهان به من آسیب بزنند، من همچنان جادوگر و فریبنده‌ای هستم.

هوش مصنوعی: اگر شاهینی هم بشود، به خاطر ترسش به سایهٔ بال کبوتر نگاه نمی‌کند.

هوش مصنوعی: اگر شیرهای نر هم شوند، هیچگاه با تهدید و فریاد نمی‌توانند به سمت روباه لاغر نزدیک شوند.

هوش مصنوعی: امروز ایران به شعر من افتخار می‌کند، همانطور که در پارس یک گدا به یک ثروتمند افتخار می‌کند.

هوش مصنوعی: افرادی که دور و بر اشقرم هستند و بر سر آنها تاج می‌چرخد، امروز به اشقرم نمی‌رسند.

هوش مصنوعی: من در دنیا به نظم و نثر معروف هستم و حالا سخنانم که روح را زنده می‌کند، گواهی بر این مدعاست.

هوش مصنوعی: من با استعداد و دانش خود در دنیای سخن و شعر مثل کشتی‌ای هستم که با اراده و تصمیم قوی، در دریای کلمات حرکت می‌کند و در عین حال با احتیاط و دقت، چالش‌ها را پشت سر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: اگر مثلاً از من برای تو داوری بیاورند، حال مرا بخواه که در بر من نتوانند ایستاد.

هوش مصنوعی: بله، تو در جایگاه و مقام سلیمان زمانه هستی، در حالی که این افراد مثل پشه‌های بی‌اهمیت هستند و من مانند یک طوفان خشمگین و سریع هستم.

هوش مصنوعی: من از تو دو خواسته دارم، که جانم از شوق آن دو به تنم به رقص درآید.

هوش مصنوعی: یا لطفی بکن و به من کمک کن، زیرا حسودان حسرت می‌خورند و از روی حسادت به من آسیب می‌زنند.

هوش مصنوعی: ای کاش با اراده و دلی شاد، بتوانم این زندگی را رها کنم و از این شهر دور شوم.

هوش مصنوعی: به دنبال احقاق حق خود از این ظالمان هستم تا اینکه دلِ من آرام بگیرد و خداوندِ دادگستر به من کمک کند.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم مشغول نوشیدن می شوم، در حالی که چهارده نفر از خانواده‌ام هر شب و روز به من فشار می‌آورند؟

هوش مصنوعی: با هزینه‌ای بسیار زیاد و درآمدی نامشخص، مورد انتقاد دیگران قرار می‌گیرم و هیچ‌کس مرا قبول ندارد.

هوش مصنوعی: اکنون به خاطر تو دعا می‌کنم تا در دعای تو خوشبخت شوم، شاید با این دعا دل بیمار من آرام گیرد و به آغوشم بازگردد.

هوش مصنوعی: زندگیت آن‌قدر طولانی است که آسمان پیر می‌گوید: خدایا، بزرگ‌ترین پروردگار! نامه‌ای برای او نوشتم.