هوش مصنوعی: دیروز نیامدی و دلم بخاطر تنهایی خسته و دلگیر شد. چه کار می‌توانم بکنم که امروز از دل من پرغصه کم شود؟

هوش مصنوعی: اگر تو بیایی، هیچ راهی برای برطرف کردن تنهایی من وجود ندارد، چرا که وقتی تو از در برمی‌گردی، من از خودم دور می‌شوم.

هوش مصنوعی: ای کاش از مادر آن دختر زیبا بپرسند که اگر تو از پری‌ها نیستی، پس چگونه این‌قدر زیبا و لطیفی؟

هوش مصنوعی: شاه باید از او مالیات شکر بگیرد، زیرا به خاطر شرم لب او، دکانش بسته شده و هیچ شیرینی نمی‌تواند بفروشد.

هوش مصنوعی: تو زلف و موی خود را خیلی زیبا و جذاب می‌دانی و به آن می‌نازی، اما چرا خود را اینقدر به زیبایی موهایت محدود می‌کنی و خودت را به آن وابسته می‌کنی؟

هوش مصنوعی: خیلی نادرست است که ندانم میان من و تو چه چیزهایی وجود دارد؛ زیرا هرچه من بر عشق و محبت می‌افزایم، تو با ظلم و بی‌عدالتی بر آن می‌افزایی.

هوش مصنوعی: از این پس در مورد زیبایی تو سکوت می‌کنم، چون از بیان ویژگی‌های تو شرمنده شدم.

هوش مصنوعی: تو به قدری عظیم و باارزش هستی که اگر انسان‌ها سعی کنند خود را در برابر تو نشان دهند، باز هم در برابر بزرگی‌ات کوچک و ناتوان خواهند بود، مگر اینکه همچون دریایی عمیق و وسیع باشی.