کلا قاآنی زیبایی خود شعر را بر معنی آن ترجیح می دهد. از این حیث اشعار و غزلیات قاآنی بسیار زیبا و پر از استعاره و استفاده از لغاتی است که متن شعر را ثقیل می کند. بنابراین صحیح خوانی اشعار قاآنی آسان نیست. شاید از این نظر بتوان قاانی را خاقانی دیگری خواند.

قاانی شاعری ابداع کننده اشعار بسیار متین و ارزشمند است در واقع اشعاری پر معنی را سروده مرحبا بر شاعران ایرانی

شعرهای قرآنی بسیار زیبا خواندنی است

خلق گشتند و در این ، کَس را کِی لا و لن است

سال و مَه ، عشقِ بتان ورزد و رنجه نشود،

قاآنی » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۲
                             
دلِ هرجاییِ من ، آفتِ جان است و تن است،
آتشِ عمرِ خُود و برقِ تن و جانِ من است

از سرِ زلفِ بتانَش ، نتوان کردن فرق،
در تنِ تیره‌اش ، از بس که شکنج و شکن است

حاصلِ وقتَم از آن ، نیست به جز رنج و بلا،
نه دل است این ، به حقیقت که بلا و فتن است

دیده آ‌زادیِ خُود را ، به گرفتاریِ خویش،
زین سبب عشقِ نکویان ش ، شعار است و فن است

در رهِ غمزهٔ مهرویان ، از تیرِ نگاه،
راست مانندهٔ مرغی ست ، که بر بابزن‌ است

گاه با اژدرِ زلف است ، چُو بهمن ش مدار،
بیژن‌آسا ، گهی افتاده به چاهِ ذقن است

هرکجا صارمِ ابرویی ، آنجا سپر است،
هرکجا ناوکِ مژگانی ، آنجا مجن است

گاه چون قمری ، بر سَرو قدی نغمه‌ سرا ست،
گاه دهقان و به پیرایشِ باغِ سمن است

گه چو بیند صنمی ، گلرخ و سیمین اندام،
عندلیب‌آسا ، بر شاخِ گل اش نغمه زن است

هرکجا رویِ بتی بیند ، در سجدهٔ او،
قد دُو تا کرده ، چُو در سجدهٔ بت ، برهمن است

در پرستیدنِ بت‌رویان ، از بس مولع،
راست پنداری ، آن ‌یک صنم ، این یک شمن است

سال و مَه ، عشقِ بتان ورزد و رنجه نشود،
عیشِ او ، مانا از رنج وگداز و مِحن است

در رهِ دانش و دین ، کاهل و خیره است و زبون،
لیک در کارِ هوس ، چیره‌تر از اهرمن است

روز اگر شام کند ، بی‌رخِ یوسف چِهری،
خلوتِ سینه بر او ، ساحتِ بیت‌الحزن است

هرچه گویم ش ؛  دلا توبه کن و عشق موَرز،
که سر‌انجامِ هوس ، سخرهٔ مردم شدن است

غیرِ ناکامی و بدنامی ، از این عشق نزاد،
ابله آنکِش ، سرِ فانیِ شدنِ خویشتن است

فهم گِرد آر و خرَد پیشه کن و دانش‌جوی،
کانکه عقل و خرَدَش ، نَی به سَفه مفتتن است

دل به‌ خشم آید و بخروشد و رانَد به جواب،
حبّذا رایِ حکیمی ، که بدین سان حَسَن است

باد بر حکمت نفرین ، اگر این است حکیم،
که حکیمان را آماده به هجوِ سنن است

حاصلِ هستیِ ما ، هستیِ عشق آمد و او،
منع ام از عشق فراگوید ، کاین نَز فطن است

ای حکیمِ خرَد اندوز ، سبک تاز که من،
عشق می‌بازم و این قاعده رسمی کهن است

حُکما متفّق اَستَند ، که خلق از پیِ عشق،
 خلق گشتند و در این ، کَس را کِی لا و لن است

عشق اگر می نبوَد ،  نفس مهذّب نشود،
عشق زی بامِ کمالات ، روان را رسن است

زآتشِ عشق بنگدازد تا هیکلِ جسم،
کِی بر افلاک شود جان ، که تو را در بدن است

بی‌ریاضت نشود ، جانِ تو با فرّ و بها،
شمع را فرّ و بها ، جمله ز گردن زدن است

متفاوت بوَد این عشق ، به ذرّاتِ وجود،
ور نه پیدا ز کجا ، فرقِ لجین از لجن است

متفاوت شد ، از آن روی مقاماتِ کمال،
که به مقدارِ نظر ، هر که خبیر از سخن است

پرتوِ عشق بوَد،  یکسره از تابشِ مهر،
هان و هان بشمر تا شمع ، که اندر لگن است

فهمِ این نکته ، نیارد همه کَس کرد ، مگر،
خواجهٔ عصر ، که در عشق ، دل اش ممتحن است