هوش مصنوعی: اگر خضر (نماد زندگی و جاودانگی) در زمستان آب بقای تو را بدهد، در این حال بستان (باغ) و نوشیدن جام می از دست ساقی مستان (شراب‌فروشان) لذت را به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: در باغ در شب، به دست زیبایی، جامی بخور که بخاطر چهره دل‌انگیز او، شادی و زیبایی باغ را دوچندان می‌کند.

هوش مصنوعی: ترکی که در دلش درد و رنج دارد، در هر نگاهش اشکی جاری می‌شود که بیشتر از زهد و زهدورزی دیگران است.

هوش مصنوعی: لب‌های دلبر همچون لعل است و انسان را به شدت شگفت‌زده می‌کند. خون، دردی عمیق و وصف‌ناپذیر را به جان می‌مالد. در کنار هم، در جایی با آرامش و راحتی نشسته‌ایم، شاید به یاد گذشته یا گرمای عشق.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف قدرت و شجاعت می‌پردازد. بهمنی که با نیروی خود حسرت و اندوه سیاووش را از دل رستم برمی‌دارد، نشان‌دهنده تأثیر عمیق احساسات و یادآوری قهرمانان بزرگ است. خون سیاووش نشانه‌ای از فداکاری و جدال‌های گذشته است که همچنان در دل رستم باقی مانده و او را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در واقع، این تصویر به عظمت معنوی و یاد و خاطره‌ی قهرمانان در دل نسل‌های بعدی اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: من خواهان شراب انگوری هستم و باغی که در آن، نارنج و سیب به صورت پنهانی وجود داشته باشد. دو پستان او هم چون میوه‌ای زیبا و دل‌انگیز است.

هوش مصنوعی: این درمانی برای دل بیمار نیست، پزشک! مصرف شیره عناب و سپستان برای من فایده‌ای ندارد.

هوش مصنوعی: وقتی که باده‌ای خوش‌رنگ و خوش‌طعم در دست داری، گویی بهار و شکوفه‌های گل در دسترس است، در حالی که در واقع زمستان است و خبری از بهار و گل‌های خوشبو نیست.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر تو خیلی ناراحت و خسته است، زیرا دستان رنگین و زیبای تو که خیلی مورد توجه دیگران قرار گرفته، باعث این خستگی شده است.

هوش مصنوعی: در دل تو نه تنها بی‌رحمی وجود دارد، بلکه حتی اندکی وفا هم پیدا نمی‌شود. شرافت و انسانیت، در وجود تو جایی ندارد.