هوش مصنوعی: ای کسی که زیبایی‌ات مانند آب در چهره‌ات می‌درخشد و مواج بودن موهایت مانند تابی دل‌نواز است، در دل من از آن آب و تاب تو وجود دارد و بر صورتم این زیبایی و تابی که از آب ناشی می‌شود، نمایان است.

هوش مصنوعی: در چشمان من، حقیقتی روشن وجود دارد و آنچه در جسمم است، پنهان است. هر آنچه در چهره تو مانند آب هست و هر آنچه در موی تو مانند تاب نور می‌درخشد.

هوش مصنوعی: زیبایی چهره و موی تو، جذابیتی پرشور و ذاتی دارد که نیروی جذبه‌اش من را به شدت تحت تأثیر قرار داده است. این زیبایی آن‌قدر قوی است که از من آرامش و حال روحی را گرفته و مرا سست و بی‌تاب کرده است.

هوش مصنوعی: اگر تو روی، من نمی‌توانم به سوی تو نگاه نکنم. پس چرا بر خلاف میل من حرف می‌زنی؟ من می‌گویم چند بار برمی‌گردم و تو همچنان فقط به من نگاهی کن و از من دور نشو.

هوش مصنوعی: تا کی باید از جدایی بسوزم و رنج ببرم مانند آتش جحیم؟ و تا چه زمانی باید از غم دوری و جدایی شکایت کنم، مانند کسی که با ساز می‌نوازد و همه احساساتش را بیان می‌کند؟

هوش مصنوعی: من چند بار احساس شور و هیجان می‌کنم، چندین تلاش می‌کنم، چند سرشار از خوشی می‌شوم. چندین بار از دل آهنگ غم می‌زنم و به دنبال آنچه می‌خواهم می‌روم. چندین بار صحبت می‌کنم و در نهایت از خواب بیدار می‌شوم.

هوش مصنوعی: من به جستجوی تو می‌روم و تو را در آغوش می‌گیرم، زیرا در دل خود دوصد راز پنهان داریم. این رازها را با هم می‌خوانیم تا از درِ عشق با ناز و بی‌نظیری خارج شویم.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی رابطه پیچیده و عجیبی اشاره دارد که بین دوست و رقیب وجود دارد. در واقع، اینجا صحبت از عشق و حسادت بین دوستان و رقبای یکدیگر است که هر یک با وجود اینکه در یک سمت قرار دارند، در عین حال ویژگی‌هایی از همدیگر را نشان می‌دهند. این دوستی و رقابت به شکلی عمیق و غیرقابل توصیف در هم تنیده شده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر تو جوانی با من که پیری هستم، مانند من باشی، در واقع چیز عجیبی نیست که شیخ و جوان با هم هم‌نشین شوند.

هوش مصنوعی: وقتی جوانی ترسو باشد، هرچند جنگجو است، اما به دشمنی و ننگی که بر او می‌آید، اهمیت می‌دهد. در عوض، فردی که سن و سالی دارد، از تیر و خطر فاصله می‌گیرد، اما این دوری دارای دلایل متفاوتی است.

هوش مصنوعی: تو جوان و توانمندی و من ناتوان هستم. آیا تو می‌توانی از ارتباط با جوانی موفق و خوشبخت شوی؟

هوش مصنوعی: اگر تو به خودپسندی بپردازی، من بی‌اختیار و بی‌نیاز از خودآرایی می‌شوم؛ خداوند مانند آفتاب است که به هیچ چیز دیگری نیاز ندارد.

هوش مصنوعی: به خاطر اشتیاق زیادم لاغر و ضعیف شده‌ام و از دوری محبوبم بسیار دلتنگ هستم؛ مثل این هستم که بدون دوست یا یارم باشم، مانند خلال دندان و یا مثل حبابی که بی‌محتوا و بی‌دوست است.

هوش مصنوعی: بی‌تو، ای زیبا و محبوب من، چهره‌ام همچون رود اشک جاری است. این اشک به قدری غم‌انگیز و دل‌سوز است که حتی لعل‌های ذوب شده به آن حسادت می‌کنند.

هوش مصنوعی: آفتاب درخشان است و ما هم از تو کامیابی می‌جوییم، اما آیا شنیده‌ای که چگونه سراب نمی‌تواند کسی را سیراب کند؟

هوش مصنوعی: در دل سنگ، نقره پنهان است و اکنون تو را در نقره می‌بینم. عطر مشک، در چین‌های لباس تو جاری است و اکنون تو را در مشک خالص می‌یابم.

هوش مصنوعی: در دندان‌های تو، زیبایی و درخشش خاصی نهفته است، مانند اینکه درون یک جواهر قیمتی، رنگ و زیبایی جذابی پنهان شده است.

هوش مصنوعی: چشم‌های من به مانند اشک‌هایم زیباست، اما هر دو به خاطر خون بی‌گناهان رنگین شده‌اند؛ یکی از خون آن‌ها و دیگری از خون دل من.

هوش مصنوعی: هر بار که به خاطر عشق و زیبایی زلف تو در راه دل دچار شگفتی و حیرت می‌شوم، به خودم می‌گویم که اگر این وضعیت ادامه پیدا کند، چه بر سرم خواهد آمد.

هوش مصنوعی: پارچه‌های نازک و لطیف از آتش می‌سوزند، و این چه معجزه‌ای است که تو با آن صورت آتشین، بر روی چهره‌ات نقابی از پارچه‌های نرم و زیبا زده‌ای؟

هوش مصنوعی: زمانی که ببینی چشمانم پر از اشک است، با این حال چهره‌ات را از من می‌پوشانی تا از نظر پنهان شوی. همان‌طور که وقتی خورشید می‌گرید، ابرها آن را از دیدگان پنهان می‌کنند.

هوش مصنوعی: قیامت همچون سروِ زیبا و راست قامت است و چهره‌ات اثر ماه شب‌تاب را دارد که از درخشش خود بهره می‌برد.

هوش مصنوعی: عشق تو برای من بلای جان است، اما من همچنان در پی آن بلای دل‌سوز هستم. اگر موی تو برایم عذاب‌آور باشد، من همچنان خواهان آن عذاب جان‌سوز هستم.

هوش مصنوعی: اگر بعد از تو مثل رعد فریاد بزنم، دور از انتظار نیست. مثل رعد ناله می‌کنم، وقتی که از ساز تو فاصله بگیرم.

هوش مصنوعی: اگر دهانت نتواند سیمرغ را معرفی کند، پس نشانه‌اش از کجا می‌آید؟ و اگر به وصالت دست پیدا نکردی، پس اکسیر (عناصری که به تو کمال می‌دهند) چرا وجود دارد که به سختی قابل دستیابی است؟

هوش مصنوعی: از زیبایی‌های تو که مانند سیمرغ دشوار به دست می‌آید، حالتی در من ایجاد کرده که مانند کوه قاف است. همچنین، از اهریمن وجودت، دلشکستگی من شبیه اشکی از نقره ناب گردیده است.

هوش مصنوعی: من از این می‌ترسم که نگران خشم امیر شوم، اگر او ببیند چشمانت از شراب به حالت خراب و شیدا درآمده است، مثل دل یک دشمن.

هوش مصنوعی: در روزگار سخت و بحرانی، اعتماد مردم به دولت و دین از میان رفت و سپاه هفت کشور به شدت تحت تأثیر قدرت او قرار گرفت.

هوش مصنوعی: شیر سوار بر اسبت، عظمت و شکوه تو از سرزمین فارس و نگهبانی آن دریغ نمی‌کند؛ چنانکه از تیزی شمشیرت، ماهی‌ها در دریا کباب می‌شوند.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف ویژگی‌های شخصیتی و توانمندی‌های فردی می‌پردازد. می‌گوید که در مقایسه با عظمت و عمق وجود او، جوی‌ها به مانند دریا هستند و صبوری و حلم او چون کوهی استوار و بزرگ است. همچنین عزم و اراده‌اش همچون بادی است که می‌تواند خاک را به حرکت درآورد و در برابر خشم او، آب گویا نمی‌تواند به او آسیب برساند. به این ترتیب، شاعر به قدرت، پایداری و عظمت شخصیت این فرد اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: زینت و زیبایی او به قدری است که حتی شیر آسمان هم از زخم چاقوهای او رنج می‌برد و گاو زمین به خاطر ضرباتی که می‌بیند، از شدت آسیب، به‌خود می‌لرزد.

هوش مصنوعی: پادشاهی بدون ارتش به دست می‌آید و دشمن بدون دام به دام می‌افتد. زره بدون نیزه بر تن می‌شود و خود فرد بدون ضربه زدن بر زمین می‌خورد.

هوش مصنوعی: قدر او مانند ستاره‌ای درخشان است که به اوج آسمان رسیده و تیغش همچون ابر تیره‌ای است که فتنه‌ای از آن سر برمی‌آورد.

هوش مصنوعی: اجتماع او، محشری است که مانند خنجری سوزان از آتش جهنم جلوه‌گری می‌کند. در اینجا، او مکانی دارد که همچون چادر یا سرپناهی است که تحت گنبد آسمان قرار دارد.

هوش مصنوعی: جمعیتی که به سوی او می‌رفت، همچون موجی بود که او را به گرد خود می‌چرخاند. تیر او به مانند پل است که او را در دل می‌سوزاند و مغز او را به چرخش درآورده است.

هوش مصنوعی: چهره او مانند خورشید است که ماه را در تاب و تپش قرار می‌دهد. اما خشم او مثل زهر است که مار را در درون می‌تاباند.

هوش مصنوعی: در عصر او، در سرزمینش، تمام مملکت در خواب غفلت به سر می‌برد و نشانه‌هایی از ظهور مهدی در آنجا دیده نمی‌شود. تمامی جهانیان در خواب عمیق فرو رفته‌اند.

هوش مصنوعی: باید صفحه‌های تاریخ گذشتگان را بسوزانیم و هر داستان کهن را از نو پاک کنیم، بند به بند.

هوش مصنوعی: هر چیزی که در این جهان وجود دارد، بدون یاد و نام او پایدار نیست و هر چیزی که بدون شکرگزاری او باشد، ناتوان و بی‌ثمر است.

هوش مصنوعی: اگر نسیم مهربانی او از دهان اژدها بگذرد، آن‌گاه مایع شیرین و گوارایی به نوشی تبدیل خواهد شد.

هوش مصنوعی: دست او مانند ابری است که در حال افتادن است و تیغ او مانند برقی درخشان است. صدای کوس او به اندازه رعد و درخشش تیر او همانند شهابی سوزان است.

هوش مصنوعی: ایراداتی که در خلق و خوی او وجود دارد، ناشی از دشمنی او نیست، بلکه نفرتی که از مَرجَعَل (مردم عادی) به جان می‌خیزد، به خاطر بوی گلاب است. به عبارت دیگر، این نفرت از وجود گل و زیبایی آن می‌آید.

هوش مصنوعی: یک جنگجو از سپاه او، با یک دشمن درگیر است. او همچون یک پلنگی از کوه‌های بربر، به سوی دشمن می‌تازد و مرگ را به او نزدیک می‌کند.

هوش مصنوعی: من از کمال عدل او می‌ترسم، زیرا گوسفند آنقدر به خود می‌بالد که ناگهان بر狼‌ها حمله می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کسی که به آب تشنه می‌شود، باید بداند که راه حلی برای او وجود دارد. جالب اینجاست که او به وسیله‌ی تیغی که بر دست دارد، به آن آب دسترسی پیدا می‌کند. حالا سوال این است که اگر او تشنه است، چه چاره‌ای برای رفع تشنگی‌اش وجود دارد؟

هوش مصنوعی: با گروهی از یارانش به سوی پیروزی حرکت می‌کند و در کنار آن، سوار بر اسبش به سرعت به سمت سعادت و موفقیت پیش می‌رود.

هوش مصنوعی: روزگار خوشی و دلگرمی به زودی به پایان می‌رسد؛ روزی که مانند ماه نو ناگهان شمشیری خون‌ریز از دامن خود نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: تو که قدرت تو باعث لرزش چرخ فلک است، و زمانه به خاطر شکوه تیغ تو سرشار از نگرانی و اضطراب است.

هوش مصنوعی: اگرچه در واقعیت اجسام امکان تغییر ماهیت ندارند، اما خشم تو می‌تواند دشمن را به گونه‌ای تغییر دهد که گویا ماهیتش دگرگون شده است.

هوش مصنوعی: دلایل تشنگی را نمی‌توان به سادگی با گفتن اینکه آب آمده است درمان کرد، زیرا این سخن فقط از سوی افرادی که دانش کافی ندارند بیان می‌شود و راهی برای حل واقعی مشکل نیست.

هوش مصنوعی: وقتی که تیغ تو به خون تشنه است، آبی به آن می‌دهند تا بر شدت تشنگی‌اش افزوده شود و آن را بیشتر تحریک کند.

هوش مصنوعی: اگر داورم دادگری کند و سوالی از من بپرسد، تنها در صورتی می‌توانم پاسخ دهم که اجازه بدهد زمانی برای فکر کردن داشته باشم.

هوش مصنوعی: امروز برای تو مانند من افراد زیادی هستند که به تو خدمت می‌کنند و هر یک از آن‌ها در جهان، فردی منحصر به فرد و انتخاب شده‌اند.

هوش مصنوعی: هر کسی که در آزمون‌ها و چالش‌ها پایداری نشان دهد، به پاداش‌هایی دست پیدا می‌کند. همچنین، کسانی که برای به دست آوردن ثروت تلاش می‌کنند، از زحمات خود بهره‌مند می‌شوند.

هوش مصنوعی: هر کسی مانند من که در فقر و تنگدستی به سر می‌برم و تو که نیکوکاری، دارای نعمت‌های فراوان و ثروت بی‌حد و حساب است.

هوش مصنوعی: هر کسی به نوعی تحت تأثیر قدرت و نفوذ قرار دارد؛ برای برخی، قدرت و شکوه مانند اسفندیار است و برای برخی دیگر، ثروت و حکومت همچون افراسیاب.

هوش مصنوعی: هر کسی به تعداد زیادی از دختران زیبا و بامعنایی که به او وابسته‌اند، برخوردار است و همچنین برای هر فرد، تعداد زیادی از جوانان خوش‌قامت و جذاب در کنار او حضور دارند.

هوش مصنوعی: هر کسی برای خود قصرهایی دارد که به اندازه ارتفاع آسمان بلند است و هر یک از آن کاخ‌ها به زیبایی و درخشش آفتاب می‌تابد.

هوش مصنوعی: قصر آن‌ها مانند قصر قیصر، پر از تجملات است و لباس‌های کاخ آن‌ها مانند لباس‌های خاقان، پر زرق و برق از چین و رنگین هستند.

هوش مصنوعی: من در واقع لایق خدمت نبودم، وگرنه به اندازه خودم شایسته دریافت احترام و خطاب بودم.

هوش مصنوعی: شما مانند دیگر خدمتگذاران با مقام و اعتبار بودید و نیز مانند دیگر بندگانتان با شکوه و عظمت.

هوش مصنوعی: کسی مانند من در حضورت تو را ستایش نمی‌کند و هیچ کس مانند من در غیاب تو برایت دعا نمی‌کند.

هوش مصنوعی: تو خود می‌دانی که اگر شمشیری به سرم بزنند، در خلوص صدق من جایی برای تردید وجود ندارد.

هوش مصنوعی: شعر من به زیبایی شعرای دیگر است و نثرم هم همین‌طور. هر کسی که منکر این باشد، می‌تواند بیتی بگوید تا نشان دهد که عمق واقعی آثار من چه چیزی است.

هوش مصنوعی: من در چنین نثری نمی‌توانم مانند بزرگان شعر و ادب نثری دیگر پیدا کنم و با چنین شاعری نیز نتوانستم شعری در پاسخ بیابم.

هوش مصنوعی: اگر کسی سخن بگوید، او معجزه‌ای است و کلامش از جانب خداوند می‌آید. حالا اینجا معجزه، جادو و وحی خالص وجود دارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که فقط یک یا دو شعر بگوید، نمی‌تواند خود را شاعر واقعی بنامد. همان‌طور که کسی که در وطنش نیست و دور از زادگاهش زندگی می‌کند، نمی‌تواند احساس وابستگی عمیق به آن مکان داشته باشد.

هوش مصنوعی: در زمان و موقعیت‌های مختلف، ممکن است برخی ویژگی‌ها و ظواهر بزرگ و با عظمت به چشم بیایند، اما آنچه واقعاً اهمیت دارد، علم و توانمندی درونی است. آنچه باعث قدرت و برتری می‌شود، فقط ظاهر نیست، بلکه مهارت‌ها و قابلیت‌های واقعی است که در پس این ظاهر قرار دارند.

هوش مصنوعی: برای انجام کارهای سخت و بزرگ، تنها توانایی‌های بدنی موجود نیست، بلکه باید قدرت و استقامت هم داشت. مانند فیل‌ها که برای زندگی نیاز به قدرت دارند و شیرها که باید جثه و انرژی بالایی داشته باشند.

هوش مصنوعی: پشه به خاطر خرطومش از خطر فیل دوری می‌کند، و گربه به خاطر چنگال‌هایش از شیر بزرگ اجتناب می‌کند.

هوش مصنوعی: مرد و حیوان از نظر باطن با هم فرق دارند، حتی اگر از نظر ظاهر انسان و حیوان یک شکل و یک جسم داشته باشند.

هوش مصنوعی: برای این‌که کسی بتواند شعر خوب را از شعر بد تشخیص دهد، باید مثل خضر که به آب زندگی‌ساز راه دارد، باشد تا بتواند جلوه واقعی آب را از سراب تمیز دهد.

هوش مصنوعی: این شخص من هستم و این صحبت‌ها و این اتفاقات در جریان است. این رقبای من هستند و هر کسی که ادعا کند رقیب من است، باید آماده باشد که با چالش‌های زیادی روبرو شود.

هوش مصنوعی: من با این نوع شعر، دیگر حال و هوای شاعری ندارم و با اینگونه شعرها، انجام دادن کار در این فن مناسب نیست.

هوش مصنوعی: اگر شعر و شاعر وجود نداشتند، هیچ‌کس به سراغ من نمی‌آمد. در این صورت، خوشبختی من در پس حجاب پنهانی باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که شعری که نتیجه‌اش برای شاعر زیان‌آور باشد، نشان‌دهنده‌ی مشکل و سوءتفاهمی است که ممکن است باعث دردسر و آسیب به او شود. شاعر از این وضعیت و مشکلات ناشی از آن، ابراز تأسف می‌کند.

هوش مصنوعی: هرکس که به این درگاه بیاید و کمی اقامت داشته باشد، اگر شانسش یاری کند، می‌تواند به مقام بلندی دست یابد.

هوش مصنوعی: بدبختی دیگران را می‌بینم که در خواب آسوده‌اند و مطمئنم که تا روز قیامت این‌گونه باقی خواهند ماند.

هوش مصنوعی: از سخن‌گر نازش من، گرد و غبار بر سر سخن خشک می‌نشیند، مانند آب‌کی که در سراب وجود دارد.

هوش مصنوعی: تو به من لطف داری و ناز می‌کنی، اما من به آن لطافت نیاز دارم تا بتوانم طنابی را به دور هفت آسمان بیندازم.

هوش مصنوعی: اگر ظرفی وجود نداشته باشد، راز من نیز نمی‌تواند از درون بیرون بیافتد. همان‌طور که اگر دریا به‌هم‌ریزد، خاشاک به سطح می‌آید و نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر شکایت‌هایی که از دیگران شنیدم، تنگ و گرفته شده است. زمانی که لبهام پر از شراب شد، ناگهان همه آن حرف‌ها و غم‌ها از زبانم ریخت.

هوش مصنوعی: خون کردن قیهرکر به معنای آن است که زخم پنهانی وجود دارد که از درون آسیب می‌زند. همان‌طور که وقتی خانه‌ای خراب می‌شود، از زمین به سمت بالا برمی‌خیزد. این بیان، به حالت‌هایی اشاره دارد که درد و رنج درون فرد، به تدریج از ظاهر نمود پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: من به خاطر جایگاه و شرایطی که دارم، درک درستی از ارزش خود ندارم، زیرا مثل مروارید که در صدف پرورش یافته، تفاوتی با دلنشینی و زیبایی یک خواب شیرین ندارد.

هوش مصنوعی: خودت به من انصاف بده، کسی مثل تو که قدرش را می‌داند، چرا باید شخصی مثل من که دقیق و نکته‌سنج است، اینقدر اهمیت نداشته باشد؟

هوش مصنوعی: خانه‌ام همچون چشمان مور، کوچک و محقر است، و در این سکونت، من شاعری هستم که در خدمت به دیگران، خود را ذلیل می‌یابم؛ اما در عوض، زمانی که با شتاب و سریع عمل می‌کنم، احساس عزت و شرافت می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر کسی که به کوی من بیفتد، بعد از گذر سال‌ها، مانند عمر او که رفته برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: در روز، فرش من زمین است و لحظات خوبم را با اندوهی در دل می‌گذرانم، اما در شب، آسمان برایم پایانی است برای دردها و شمع مجالس من، نور ماه است که به جشن‌هایم جلوه می‌بخشد.

هوش مصنوعی: در خانه من هیچ چیز جز آب روان وجود ندارد و اگر آب نبود، اشک‌های من مانند آب به‌راحتی می‌ریخت.

هوش مصنوعی: ما مانند بیست نفر ماهی خوشحال و سرزنده‌ایم که فقط در آب زندگی می‌کنیم و آب برای ما هم غذاست و هم نوشیدنی.

هوش مصنوعی: مرغی که در قفس نگهداری می‌شود، تحمل دلتنگی را ندارد. اما در قفس بیست نفر گنجایش این احساس را ایجاد می‌کند که چگونه ممکن است چنین فشاری را تحمل کنند.

هوش مصنوعی: جز شعر، هیچ خدمتی برای من نکن؛ چرا که در این زمانه، شاعری عیب و ننگ است و از هیچ کسی نمی‌توان چیزی شنید.

هوش مصنوعی: شاعران و یهودیان از نظر کمال و نسبت به یکدیگر تنها در نحوه بیان و مفهوم تفاوت دارند.

هوش مصنوعی: کسی که از دیگران پاداش می‌گیرد و ذلت را می‌پذیرد، سرانجام برای نجات جانش از عذاب، باید بخشی از زندگی‌اش را به دیگران بدهد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که اگر بتوانید با یک کلمه یا سخن تاثیرگذاری، کسی را مجذوب کنید یا به او نفوذ کنید، پس باید تلاش کنید تا با یک سخن دیگر نیز، خودتان را به نتیجه‌ای مثبت برسانید و موفقیت را کسب کنید.

هوش مصنوعی: من نه دریا هستم و نه به اندازه‌ای بزرگ، اما برای اینکه از generosity تو بهره‌مند شوم، در رنج خودم غرق شده‌ام. من نه خورشیدم و نه ماه، اما برای اینکه از پرچم تو درخشش بگیرم، در سختی‌ها تاب می‌آورم.

هوش مصنوعی: از این به بعد شکایت از سرنوشت ضعیف قاآنیا را کنار بگذارید و به شکرگزاری از خدای بزرگ بپردازید؛ زیرا بوتراب (علی) در ستایش و مدح وجود دارد.

هوش مصنوعی: کسی که عشق و محبتش باعث پاداش است، چیزی که در دنیا گناه محسوب می‌شود، با عشق او تبدیل به عمل نیکو و پاداش‌آور می‌شود.

هوش مصنوعی: هردو جهان از بخشش او بهره‌مند می‌شوند، اگرچه او هرگز به ثروت و دارایی خود افتخار نکرده و آن را به حساب نیاورده است.

هوش مصنوعی: عفو و بخشش خداوند در روز قیامت می‌تواند حتی هفت جهنم را از خشم او دور کند، و در زمان کیفر، هشت بهشت را هم نمی‌تواند از خشمش محافظت کند.

هوش مصنوعی: ستایش او به مانند یاد شیرین و دلنشینی است، وجود او مانند نوری است که دیده‌ها را روشن می‌کند. مهر او بر پیشانی مانند نشانه‌ای است که به معنای محبت و عشق است و فرمان او همچون گردن‌بند و زنجیری است که بر گردن‌ها قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: مؤمن راستین از خشم و رفتار ناشایست کافر بدخواه دل‌تنگ می‌شود، اما کافر هرگز از عشق و محبت مؤمن شکایتی نمی‌کند.

هوش مصنوعی: سرنوشت او به گونه‌ای است که مانند تختی الهی است و چهره‌اش همانند یک ستاره روشن و زیبا می‌درخشد. ایمان او هم مانند نوری ناب و بی‌نقص است.

هوش مصنوعی: اگر جنینی بر پیشانی‌اش نشانی از مهر و محبت نداشته باشد، از دل مادرش به دنیا می‌آید، اما به طور معکوس و با حسرت، مانند کسی که پشت‌اش به چرخش زمان قرار دارد.

هوش مصنوعی: اگر میکائل با محبتش عبادت نکند، این عبادت فایده‌ای ندارد و اگر جبرئیل بدون کمک او دعوت کند، آن دعوت مستجاب نخواهد شد.

هوش مصنوعی: زمانی که او قدم بر زمین گذاشت، خاک به زیبایی فرش شد و فرشتگان با شوق و محبت گفتند: کاش من هم خاک او بودم.

هوش مصنوعی: اگر قافیه‌ها تکرار شد، نگران نباشید ای شاعران، زیرا این حالت همچون قند است که بارها تکرار می‌شود و دلیلی برای عذر و تهاجمی نادرست نیست.

هوش مصنوعی: هر کسی که به وصال و دوستی محبوبش دست یافته، شاد و سرزنده‌ است مانند درختی که رشد می‌کند، اما کسی که از معشوقش دوری و فراق دارد، غمگین و ناله‌کنان است مانند سازی که به صدای غمگین درآمده است.

هوش مصنوعی: هر کسی که دوستش او را شاد و خوشحال کند، مانند درختی است که سر به آسمان می‌ساید. و هر کسی که دشمنش باشد، مانند ساز رباب است که از غم و اندوه می‌نالد.