هوش مصنوعی: زمانی که با اراده به سوی ری حرکت کردم و سوار بر اسب شدم، همچون تیر رها شده از کمان به‌‍ سوی کوه‌ها شدم، مانند پلنگی که با تیزی تیغ به کفه‌ی کوه می‌پرد.

هوش مصنوعی: زمانی که نیل با آرامش به حرکت درآمد، من نیز مانند یک نهنگ غول‌پیکر در کنار آن نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: مانند کشتی که بر روی موج‌ها حرکت می‌کند، به سمت قله‌ها رفته و از شهر دور شده است.

هوش مصنوعی: ناگهان سایه‌ای از دور به سمت من آمد، در حالی که در حال ناله و افسوس خوردن بود و دو زنجیر از طرف دور ماه به او آویزان بود.

هوش مصنوعی: گویی که زیبایی و دلنشینی لباسی زیبا و دلربا را به سرو کاشمری واری نسبت داده‌ایم، مانند اینکه زیباترین آثار هنری از چین و گل‌های بهار در گنگ را به امانت گرفته‌ایم.

هوش مصنوعی: دوستت را می‌بینم که مانند دایره‌ای زیبا دور تو است و ابروهایش به شکل کمانی خوش‌نما و دلربا به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: مثل یالی که شیر بر دوش خود دارد و دو رشته‌ای دراز و زیبا می‌ریزد، اما مانند گلی خوشبو و دل‌انگیز و رنگین است.

هوش مصنوعی: در برابر دانه‌ای که در اختیار اوست، در ترازوی موهایش، هزاران بار معنای دین و ایمان به یک سنگ ساده سنجیده می‌شود.

هوش مصنوعی: شخصی که سرش آسیب دیده و کمرش را محکم بسته، موی درهم برهمی دارد و به خاطر نوشیدن شراب، عرق کرده و صورتش در حال برافروختگی است.

هوش مصنوعی: یک موجودی خشمگین و پرقدرت به سمت ما نزدیک می‌شود، که شبیه شیر سرخی است. دو زلف او مانند دو افعی به دور سر او پیچیده و در حال چنگ زدن هستند.

هوش مصنوعی: خطش زیبا و سیاه مانند دلربایی‌های ختن، و چهره‌اش نقش و نگاری رنگین شبیه به پارچه‌های فرنگی است.

هوش مصنوعی: موهای گیسو که به صورت آرامی تاب خورده، دل من را همچون پرنده‌ای سوخته به دام می‌اندازد.

هوش مصنوعی: چه چیزی را دید؟ دیده مرا در حال نشسته بر کوهی که قامت او در آفرینش، تنگ و محدود است.

هوش مصنوعی: مانند ماری که به شدت پرخاشگر است و در دستش تازیانه‌ای دارد، همچون شیری سرسخت و بی‌رحم که به زیر زین خود تیری از خداوند دارد.

هوش مصنوعی: او گفت: سفر سنگ را آسان می‌کند، اما تو هر چقدر هم دور شوی، تغییر نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: باران‌های بهاری با سرعتی که اسب تو می‌تازد، به صورت موج‌موج بر کوه‌ها فرود می‌آید و در مسیرش، سنگ‌ها را یکی پس از دیگری جابجا می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه او به طور مداوم سنگ‌ها را در کوه و دشت پرتاب می‌کند، ممکن است تصور کنی که سم اسبش بُرّنده و سخت مثل سنگ است.

هوش مصنوعی: آیا نمی‌بینید که دی گذشته و بهار آمده است و در کوهستان به خاطر زیبایی لاله‌ها، گل‌های قرمز مانند یاقوت می‌شوند؟

هوش مصنوعی: صدای دلنشین بلبل به آرامی به گوش می‌رسد و عطر گل شبرنگ به قدری دلپذیر است که آدمی را به وجد می‌آورد.

هوش مصنوعی: نسیم خوشبو عطر گل‌ها و چمن را به همراه دارد و صدای دلنشین طبیعت، شادابی و خوشی را نوید می‌دهد.

هوش مصنوعی: از گلوى بلبل صدای زنگی به گوش می‌رسد، زیرا گلی در باغ بیرون آمده است که شبیه زنگ کوچک است.

هوش مصنوعی: اگر به چنین فصلی سفر کنی که در آن عارفان و عامیان به سوی این دیار حرکت می‌کنند، از سرزمین ختا و ختن آمده‌اند.

هوش مصنوعی: ای حکیم، به خودت بگو که بر این حکمت لعنت می‌فرستم! ای کاش که تو هم مانند عیاران، شوخ، دلاور و بی‌پروا بودی.

هوش مصنوعی: او گفت این را و در برابر خورشید، سیاره‌ای را دید که دو عقرب خشمگین به شدت در حال جنگ بودند.

هوش مصنوعی: دو مژه‌اش مانند دو خوشه مروارید شده و از هر دو طرف، دانه‌های زیبای مروارید می‌ریزد، زیرا آن معشوق زیبا خیلی دلربا است.

هوش مصنوعی: وقتی که تارهای چنگ به هم ریخته و نامنظم شده‌اند، آن‌ها بر روی قوس خمیده ظاهری زیبا و جذاب دارند، مشابه چنگ که خود موسیقی را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: به علت زیبایی و جذابیت موهای مشکی و نرم که بر چهره می‌ریزد، در روم مردمی از هر سو به این ویژگی شیفته شده‌اند و به‌نوعی تحت تأثیر قرار گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: به من کمک کن ای روح و ای نگه‌دارندهٔ عمر، زیرا از زیبایی دل‌بران، زودتر دلم را گرفته و به دام انداخته‌اند.

هوش مصنوعی: آیا نمی‌دانی که جوان‌ترین پادشاه به برکت و خوشبختی بر تخت سلطنت نشسته است؟

هوش مصنوعی: بهار من شبیه چهره‌ی یک پادشاه است، بگذار بهار بهشت را ببینی، اما آیا بهار یک خانه‌ی کوچک و تنگ ارزشی دارد؟

هوش مصنوعی: به من بشارت می‌دهند که از بالا و پایین خبری می‌آید، اما تو ای قاآنی، به خاطر ورود پادشاه، نبايد در فارس بی‌درنگ بمانی.

هوش مصنوعی: من به آن آرزو دارم که برای بوسیدن زین شاه، به سمت او بروم و توانایی خود را بر روی اسب مقید و محکم کنم.

هوش مصنوعی: وقتی این را شنید، خوشحال شد و شروع به رقصیدن کرد و آن‌قدر شاداب و سرمست بود که گویی از شراب مست و سرخوش است.

هوش مصنوعی: چند لحظه‌ای از شوق و ذوق طوری حیرت‌زده شدم که مثل یک کبوتر دیوانه، با صدای بلند و بی‌اختیار به زمین افتادم.

هوش مصنوعی: از دل تنگ و ناراحت، قطرات مروارید مانند یاقوت بدخشانی جاری می‌شود و بار دیگر شکر و شیرینی را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: به طعنه گفت تو را هم با خود ببر، نگذار در پارس بمانم و اسیر درد و غم شوم.

هوش مصنوعی: به او گفتم که باید یک هنر داشته باشی که شاه بافرهنگ تو را به عنوان خدمتکارش بپذیرد.

هوش مصنوعی: شما با زیبایی و جذابیت خودم مرا به بازی دعوت می‌کنی، همچون پادشاهی که در میدان بازی شمشیر می‌زند و آهنگ آن را می‌نوازد.

هوش مصنوعی: اگر برای شکار به تیر و کمان نیاز باشد، من کمان را از ابروهایش و تیر را از مژه‌هایش می‌سازم.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی بیان می‌کند که شکارچیان ماهر، مانند پرندگان و حیوانات، توانایی ویژه‌ای در صید و شکار دارند. گویا شاعر خودش را از این قدرت دور می‌داند و تأکید دارد که خود او با خنده و شوخی نمی‌تواند به آن زیبایی و مهارت شکارچیان در صید نزدیک شود. در واقع، این بیان نشان‌دهنده ناتوانی او در رقابت با طبیعت و زیبایی‌های آن است.

هوش مصنوعی: وقتی زلف‌های تو همچون زره هستند، من هم سلاحی دارم که تیرانداز خیال توست. وقتی مژگان تو همانند تیر باشد، من هم کمان‌دار موفقی هستم که می‌تواند به دقت به هدف بزند.

هوش مصنوعی: می‌خواهم به خاطر نگاه زیبای تو به شدت دلبسته شوم، تا بتوانم با قدرت و کنترل در دستانم، احساسات و عواطف‌ام را به وضوح نشان دهم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی با ابرو و زلف زیبایت مرا آگاه کنی، باید آنقدر قوی باشی که بتوانی با کمند و کمان خودم را به دام بیندازی. زلف مشکی تو مرا به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد و به رنگ غالیه (عطر خوشبو) است.

هوش مصنوعی: اگر به زیبایی این شعر از او احساس شوق کنم، با این لحن برایش ستایش می‌نویسم.