هوش مصنوعی: عزیزان خوش‌صدا، بیدار شوید و آماده شوید. تا لحظه‌ی دل‌نواز صبح، بزنگاه نسیم را با زیبایی خود پر کنید.

هوش مصنوعی: برای اینکه چهره‌ای زیبا و درخشان بسازم، از لیوان شراب خوش رنگی که بویی از گل دارد، به جام طلایی خود می‌ریزم.

هوش مصنوعی: امروز فقط وقت شادی و لذت است و هیچ کار دیگری مناسب این روز نیست، کارهای دیگر را به روزهای آینده موکول کن.

هوش مصنوعی: برای اینکه از هیاهو و مشکلات زندگی دور بمانی و در امان باشی، باید از باده‌ای بنوشی که شوق و هیجان را به وجود می‌آورد و تو را به مسیری دیگر هدایت می‌کند.

هوش مصنوعی: از وجود تو تنها درد و غم به وجود می‌آید، از تنهایی خمیس خیز و مرا از حال و روز خود بی‌خبر کن.

هوش مصنوعی: اگر هنر و فضیلت را همچون درخت نخل در نظر بگیریم، درختی که با زخم و آسیب رشد می‌کند و میوه می‌دهد، از زحمت و تلاش (تیشه) باید ریشه‌های فضیلت و هنر را به خوبی در زمین بکاریم تا نتیجه‌اش را ببینیم.

هوش مصنوعی: به دنیا و همه چیزهای آن نگاه کن، آن را به‌صورت خلاصه و مختصر ببین. همچنین کارهایت را نیز به همین شکل، با دیدی گذرا و ساده بنگر.

هوش مصنوعی: در کارهای زندگی، بینش و تفکر از نادانی و سادگی نشأت می‌گیرد. به همین دلیل، باید تدبیر را به سرنوشت و قضا و قدر واگذار کرد.

هوش مصنوعی: وقتی سرنوشت به تو ضربه می‌زند و نمی‌توانی آن را تغییر دهی، بهتر است شجاعت به خرج بدهی و در برابر آن تسلیم نشوی.

هوش مصنوعی: بکوش تا شراب بنوشی و از لذت‌های زندگی بهره‌مند شوی، زیرا این تنها راه ممکن است. در این میان، زیبایی‌های گرانبها را حتی با چیزهای ارزشمند دیگر مقایسه کن.

هوش مصنوعی: ای ماه زیبای بابل، تو ای نورانی و درخشان، ای خانه‌ای که پر از روشنی است و ای خانه‌ای که می‌تواند سرنگون کند.

هوش مصنوعی: بلند شو و آن تل نقره‌ای را ببین که مویی از آن آویخته شده است؛ به این ترتیب، صدها خیال و وسوسه در ذهن نگرنده شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: این موهای خوش‌بافت، تحمل این وزن سنگین را ندارد. می‌گوید که سر زلف را دور کمرم بپیچان تا راحت‌تر باشم.

هوش مصنوعی: دل من از زیبایی‌های تو به هم ریخته است. حالا برخیز و رقصی کن، طوری که کوه‌ها را هم به هم بریزی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که با تو هستم، تمام اجزا و بخش‌های زندگی‌ام به شوق و شادی در حرکت و رقصند. از آن شوق و زیبایی، یکی از پرده‌ها را به کناری می‌زنم.

هوش مصنوعی: از چهره‌ی زیبا و موهای مثل زره‌ی جنگی‌ات، یک سو را کنار بزن و مشعل را بر بام بگذار و روشن کن.

هوش مصنوعی: به خودت آرامش بده و با اعتماد به نفس رفتار کن. دست‌هایت را آزاد کن و مایل شو به زندگی. هرچه را که بر سرت می‌گذرد، کنار بگذار و از آن رها شو.

هوش مصنوعی: در زیر درخت صنوبر، رشته‌ای از عطر عنبر را بگستران و بر روی زمین، مانند زنجیری از مشک، پخش کن.

هوش مصنوعی: جنبنده از زیر کمر کوه، گرن را به آرامی به سمت کوه و کمرش هل بده.

هوش مصنوعی: گاهی به خاطر تمایل به ایستادن، قد علم کن و اوضاع آشفته قیامت را در جان انسان به وجود بیاور.

هوش مصنوعی: گاهی با چهره‌ی پوشیده، موی پریشان را از پرده‌ی تاریک شب کنار بزن و صبحگاهان را به نمایش بگذار.

هوش مصنوعی: گاه چهره‌ات را نمایان کن و رخسارت را از طرف زلف خود به نمایش بگذار، که سرسبزی و زیبایی را از کاشغر در اینجا به ارمغان آورده‌ای.

هوش مصنوعی: گاهی نرگس‌های دلربا با یک نگاه عاشقانه، در دلِ ما آتشِ بی‌نظمی و شورش ایجاد می‌کنند و در عین حال، به خداوند منصف داد و فرمانی می‌دهند.

هوش مصنوعی: گاهی زیبایی مانند سرو سهی را با ناز و لذت به حرکت درآور و به خاطر حسادت خود، دلی را بسوزان.

هوش مصنوعی: بیا و حالتی شاداب و گرانبها بیافرین، با آهنگ و dance لذت را تجربه کن و از چرخش دنیا و زیبایی‌هایش بهره‌مند شو. این همه را با عشق و اشتیاق در دل بپذیر و آرزوهای نیک را در زندگی‌ات جاری کن.

هوش مصنوعی: در طارم آسمان کهن، سر و صدای زیادی به پا شده و صد رشته از مشک را به خاطر نور قمر به زمین می‌ریزد.

هوش مصنوعی: کنار من بنشین و با بوسه‌های شیرین خود، بر کام من لذت ببخش و از لب‌های دلپذیرت شکر و شیر بپاش.

هوش مصنوعی: وقتی که تو در گوش من ستایش پادشاه را می‌گویی، من مثل جواهرات نفیسی به آن گوش می‌دهم و آن را در خود جای می‌دهم.