فضولی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای کرده بلطف خود مکرم ما را</p></div>
<div class="m2"><p>وز خاک سیه ساخته آدم ما را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آموخته علمهای مبهم ما را</p></div>
<div class="m2"><p>افراخته سر بهر دو عالم ما را</p></div></div>

شمارهٔ ۲

ای کرده بلطف خود مکرم ما را
وز خاک سیه ساخته آدم ما را
آموخته علمهای مبهم ما را
افراخته سر بهر دو عالم ما را

هوش مصنوعی: این شعر به تمجید از خداوند و نعمت‌های او اشاره دارد. شاعر از لطف و کرم خداوند سخن می‌گوید که انسان را از خاک سیاه آفریده و به او علم و دانش عطا کرده است. همچنین، او بر اهمیت وجود انسان و مقام بلند او در دو عالم تأکید دارد.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: ای که با لطف خود ما را بزرگوار کرده‌ای و از خاک تیره ما را آفریدی.

ای کرده بلطف خود مکرم ما را

وز خاک سیه ساخته آدم ما را

هوش مصنوعی: علم‌های پیچیده و ناشناخته‌ای که یاد گرفته‌ایم، باعث شده است سر ما در دو جهان - این جهان و آن جهان - بالا برود و به مقام والایی برسیم.

آموخته علمهای مبهم ما را

افراخته سر بهر دو عالم ما را

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده