هوش مصنوعی: ماه من، در شب غم من، سحری وجود ندارد؛ آه از این غم که از عشق تو هیچ نشانی نیست.

هوش مصنوعی: اگر من تو را انتخاب نکنم، تعجبی ندارد که هیچ کس دیگری نیست. چه کار کنم، در کل دنیا هیچ‌کس دیگری وجود ندارد.

هوش مصنوعی: دل به عشق تو سرگردان و بی‌قرار شده و آتش عشق تو همه جای وجودم را سوزانده است. از شدت این آتش، هیچ نشانی باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: به‌طور معمول، اندوه و غم انسان‌ها را از حالت طبیعی خود خارج می‌کند و دل‌ها را دچار پریشانی می‌کند؛ به‌طوری‌که دیگر از دل‌های ما خبری نیست و گویی از میان رفته‌اند.

هوش مصنوعی: در میان عاشقان گم شدم و آن معشوق زیبا که در این جمع پر درد و رنج است، از حال من خبری نپرسید.

هوش مصنوعی: به اشک‌ها و غم‌ها کمتر اهمیت بدهید؛ چرا که ما در جستجوی حقیقت و معنا در عمق وجود هستیم و به این سادگی نمی‌توانیم به جواهری ارزشمند دست پیدا کنیم.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق، فضولی و کنجکاوی باعث شد که خبر رسوایی به گوش‌ها برسد. حالا چه کسی می‌تواند بگوید که شخص دانا و خردمندی در این موضوع وجود دارد؟