هوش مصنوعی: می‌گویند که آن شخص غدار، چشمش بر افروخته و از من غافل است. من کی توانسته‌ام از او چشم بردارم تا بتوانم لکه‌ی روی ابرویش را ببینم؟

هوش مصنوعی: چشمم را باز کردم و نتوانستم پرنده دل را ببینم. در بیشتر مواقع آن شب‌ها صید شد و بال‌های مشکین آن را به دام انداخت.

هوش مصنوعی: ای کسی که با نگاه زیبایت دل‌ها را به خواب می‌بری، یک لحظه دل‌های آشفته را در کنار هم جمع کن.

هوش مصنوعی: به مدت یک هفته است که نتوانسته‌ام آن معشوق را ببینم و روزی برای من از این بابت سر نمی‌زند. آه! اگر این‌گونه با غم زندگی کنم، سال به سختی خواهد گذشت.

هوش مصنوعی: به او گفتم که با قد خمیده‌ات و آن خال روی صورتت، از همگان دور افتاده‌ام. پاسخ داد که این که تو تنها هستی، به خاطر آن است که اگر نقطه‌ای وجود نداشته باشد، حروف مانند دال بی‌معنا می‌شوند.

هوش مصنوعی: ما در دنیای شعف و دیوانگی در کنار تو خوشحالیم، ای غم و اندوهی که به ما می‌افزایی. لطفاً سایه خوشبختی را از ما دور نکن.

هوش مصنوعی: چشم کنجکاو و بی‌تابی می‌کند و این حالت ناشی از اشک‌ها نیست. اغلب آن چهره خوش‌یمن را می‌بینم.