هوش مصنوعی: سرم به دلیل مشکلات و سختی‌ها در حالی روی بالین من است که دور از تو هستم، و جسمم نیز در بستر غم و بیچارگی در حال فرسودگی است، چرا که از تو دورم.

هوش مصنوعی: نیت داشتم که با دوری از تو، احساس دلمردگی‌ام کم شود، اما نمی‌دانستم که این فاصله باعث افزایش درد و رنج من خواهد شد.

هوش مصنوعی: دوری از تو مصیبت‌های زیادی را به همراه دارد و ما تاب و تحمل کمی داریم. نمی‌دانیم که حال‌مان چه خواهد شد وقتی از تو دور هستیم.

هوش مصنوعی: تو به من گفتی که در غیاب تو حتماً می‌میرم، اما این حرف غیرممکنی است. چگونه می‌توانم در دوری از تو آرامش داشته باشم؟

هوش مصنوعی: ناله‌هایمان چنان شتابان شده که دیگر همنشینان تاب گفت‌وگو با ما را ندارند. آن کسی که به ما دلداری می‌داد و صبر را یادآوری می‌کرد، کجاست؟ او که اکنون از ما دور است.

هوش مصنوعی: تو مانند آتشی هستی که من را می‌سوزاند، و وقتی که از کنار من عبور می‌کنی، اثر و نشانی از خودت بر من نگذار، زیرا من از دوری تو نمی‌توانم دود و نشانه‌ای داشته باشم.

هوش مصنوعی: دنیا در نظر کسی که به تو توجه دارد، تاریک و غم‌انگیز شده است و آسمان هرگز راهی به آسایش و راحتی برای او نشان نداده است در حالی که تو دوری.